Leila Fisher is een succesvolle vrouw, die een filmbedrijf heeft. In dit autobiografische boek vertelt ze hoe ze haar hart verloor aan een kleine jongen van drie jaar. Die liefde ontketende een enorme reactie, zowel van de mensen die met haar werken als van de mensen die in het leven van het jongetje horen, maar geen werkelijke aandacht of liefde aan hem geven. Hij woont namelijk in een township, een sloppenwijk, in Kaapstad. Zijn oma drinkt en bekommert zich geen moment om hem, totdat Leila verliefd wordt op dit prachtige jongetje. Iedereen verwacht iets van Leila.
De biologische ouders en hun enorme familie en vriendengroep zien haar voornamelijk als geldkoe en begrijpen haar oprechte liefde voor hun kind niet. Zij kunnen deze liefde ook niet begrijpen. Het is een liefde die maar zo weinig voorkomt. Een liefde die ook voor Leila zelf als verrassing is gekomen. Tot dat moment speelde die echte liefde niet zo’n grote rol in haar leven, sterker nog, ik denk dat ze ervan overtuigd was, dat die liefde niet in haar leven zou komen. Tot dat moment had ze zich tevreden gesteld met lust en strijd. De strijd kostte haar bijna de kop, maar nadat ze begreep dat ze zich om moest draaien en hulp zoeken, kwam ook dit kind in haar leven. Je kunt je afvragen of Leila Jack gered heeft of dat Jack haar gered heeft. Misschien is het allebei wel waar.
Ik zie Leila als één van die mensen die haars ondanks een held wordt. Iemand die dwars tegen de culturen in een volhardende liefde toont, niet alleen voor dit kind, maar zeker ook voor zichzelf. Het is een zichzelf overgevende liefde tegenover de profiteurs, de slachtoffers, de uitbuiters, de ellendigen van deze wereld, die op hun beurt hun eigen gevecht te leveren hebben. En het boek heeft een geweldig happy end.
Leila kan goed schrijven. Door de dialogen letterlijk weer te geven, word je in haar beleving getrokken. Ze doseert het openbaar maken van de strijd met betrekking tot haar verleden heel knap in het heden, zodat je ervan overtuigd raakt dat de held een puur mens is, met alle lek en gebrek. En het leven is geen film of een reclameshot. Als lezer zit je ook te bibberen van de zenuwen als Leila het rapport van de maatschappelijk werkster openmaakt, of als de onbetrouwbare en labiele biologische vader zijn zoon moet loslaten in de rechtszaal of wanneer de rechter uitspraak gaat doen.
Ik ben het zeker niet in alles met Leila’s levensstijl eens en ook niet met haar opvoedmethoden, maar de liefde voor haar zoon Jack is alles overstijgend en hoopgevend. Wie één mens redt, redt de hele wereld. Leila is een voorbeeld, zeker in Zuid-Afrika, waar de grenzen tussen zwart en wit, arm en rijk nog steeds voelbaar zijn. Ze knokt zich een weg, soms letterlijk, door alle vooroordelen heen. En gelukkig waren er ook voor haar mensen die tijdens de strijd, om haar gaven, haar liefhadden, haar een plek van rust en reflectie gunden. Ook die mensen zijn voorbeelden en helden.
Geef een reactie