Christa Tomassen-Heek vertelt in haar levensverhaal hoe intens zij haar eerste man Géor heeft liefgehad tot hij plotseling overleed als jonge dertiger. Zij, in haar eind twintiger jaren heeft hierdoor een bak aan traumatische ervaringen opgedaan, waardoor het niet makkelijk is om in haar diepe rouw overeind te blijven. Toch komt er twee jaar later een nieuwe liefde op haar pad: Gert. Met hem en zijn kinderen begint ze een nieuwe weg en krijgt ze de ruimte om met alles wat er gebeurd is te leven, wat inhoudt dat er ook ruimte is om door een depressie heen te gaan, God beter te leren kennen en Zijn Woord aan het werk te laten in haar leven. Ik ben geraakt door haar openheid en wilskracht om te laten zien dat je weg, ook al ga je die in geloof en vertrouwen op God, enorm heftig en diep donker kan zijn. Opeens vielen de woorden van psalm 139 veel meer op hun plek: “Zei ik: Ja, duisternis zal mij opslokken! – dan is de nacht een licht om mij heen. Zelfs de duisternis maakt het voor U niet duister maar de nacht licht op als de dag.” Zo kan het zijn voor mensen en wat prachtig als zij deze woorden kunnen omarmen en zien dat God er elk moment bij was.
Geef een reactie