De cover van dit boek is schitterend! Een heel mooie tekening van een vogel tussen bloemen en besjes. Prachtige kleuren zijn hierin gebruikt en het geeft een beetje een idee hoe het op het eiland Monday zou kunnen zijn. Het doet mij denken aan oude platen van dieren en natuur zoals die vroeger in schoolboeken werden afgebeeld. Het geeft de sfeer goed weer.
Meneer Peacocks paradijs leest als een sprookje, als een verhaal dat lijkt op de Zwitserse familie Robinson maar dan zonder de schipbreuk. Eerst de euforie van een nieuw avontuur, daarna de deceptie van een kapitein die de familie bedrogen heeft en hen zonder enige vorm van eten achterlaat. Het harde werken om een bestaan op te bouwen en dan het eeuwige wachten op een schip dat komt, het bestaan misschien te moeten delen met anderen. En ondertussen beschrijft de auteur het eiland als een plek waar jij ook had willen zijn.
Dit verhaal verandert van een sprookje naar een heerlijke maar keiharde familieroman als er onderwerpen aan bod komen die de sprookjesschrijver over het hoofd heeft gezien, huiselijk geweld, een vader die een groot verschil maakt tussen zijn kinderen en zichzelf als koning ziet op het eiland. Gebeurtenissen die het licht niet kunnen verdragen worden verteld, we kunnen er niets meer aan veranderen maar ze mogen niet vergeten worden. Er zijn verschillende mensen aan het woord zoals Kalala, een van de kanaken die nieuw zijn op het eiland en de verteller zelf die verhalen toevoegt over heden en verleden. Er zijn ook hoofdstukken met de titel Lizzy maar die worden niet door haarzelf verteld, lijkt het wel; meneer Peacock die aan de anderen de geschiedenis van het eiland vertelt en zo wordt dit boek een compleet verhaal met geschiedenis, romantiek en verdriet en uiteindelijk ook een toekomst. Zoals een roman hoort te zijn. Voor mij als romanliefhebber was het een pittig maar heerlijk verhaal om te lezen, rauw en eerlijk met alle kanten van het leven.
Geef een reactie