Mischa Blok, een bekende Nederlandse presentatrice, is een geadopteerde Koreaanse. Dwars door haar leven heen komt ze tot het besef dat ze erachter wil komen of ze biologische ouders heeft en of ze nog leven. Mischa schrijft pittig, wellicht zoals ze helemaal is. Ze neemt de lezer mee in een achtbaan van emoties. Haar zoektocht duurt lang, maar in het boek heb je geen tijd om adem te halen. Je ervaart wat zij ervaart, je voelt wat zij voelt. Een prachtige beschrijving is, wanneer ze op de achterbank van een auto op weg is in Korea. Koreaanse met Koreanen. Andere mensen zien mensen zoals zij: gewoon een vermoeide Koreaanse familie op weg ergens naartoe. Hoe anders was het als zij met haar Nederlandse familie onderweg waren op vakantie. De blikken van de andere Europeanen bleven net iets langer hangen op dit gezin, op dit kind. Vragen werden steeds gesteld. Ben je geadopteerd? Waar kom je echt vandaan? Het snijden in je ziel van zulke blikken en vragen en het totaal geaccepteerd zijn in je ‘eigen’ land wat helemaal jouw eigen land niet is. Wat de schrijfster opmerkt als ze in Korea is: Hoe Koreaanse mensen altijd en overal perfectie nastreven en dat die perfectie onder andere wordt gesymboliseerd door eruit te zien als een westers iemand. Het heeft me (opnieuw) geschokt hoe we kennelijk omgaan met onbarmhartigheid naar onze eigen geweldige en prachtige identiteit als mens. Deze biografische zoektocht is een heerlijk en pijnlijk eerlijk avontuur om te lezen. Als je denkt dat je de climax van het boek hebt gelezen en alle overige bladzijden voor niets zijn geschreven, hebt je het helemaal mis. Eigenlijk begint het dan nog maar pas. Hoe een paar leugens ervoor kunnen zorgen dat je voor eeuwig op je tenen staat. Hoe dan? De ongemakkelijkheid van de enorme en langdurige gevolgen van onrecht op A’4-formaat. Die heeft me gegrepen. Je krijgt maar een leven! En wat bijzonder dat deze vrouw dit op deze manier heeft gedaan. Ik heb haar verhaal in een ruk uitgelezen.
Geef een reactie