Nicholas Sparks lijkt zichzelf iedere keer weer te overtreffen. Je leest in de proloog van Lieve John al hoe dit verhaal af gaat lopen en dat lijkt ontmoedigend, maar hij schrijft op die manier, dat je het verhaal juist wilt lezen. Dat vind ik zo knap! Geen schrijver die de clou al aan het begin weggeeft! Dat is juist de beloning van al je leeswerk, dat je nu eindelijk snapt hoe het zit, dat je nu begrijpt wie het heeft gedaan en waarom. Maar Nicholas Sparks lijkt te spotten met deze principes en hij maakt je zo nieuwsgierig naar het verloop van het verhaal. Dat doet hij door wat hij in de proloog schrijft, niet lijkt te kloppen. Niemand die zo veel van iemand houdt, maakt vrijwillig een eind aan de relatie, dat gaat dwars tegen ons gevoel in. Onze cultuur lijkt voor te schrijven dat het geluk dat je kunt vinden in een ware liefde, het enige is dat telt. Maar niets is minder waar.
Sparks gaat in dit boek de complexiteit van het leven niet uit de weg. En door te vertellen hoe de geschiedenis van deze jongen en dit meisje verloopt, maak je kennis met de enorme mogelijkheden die de liefde schept en met de onmogelijkheden die het leven met zich meebrengt.
Lieve John is niet alleen ‘een heerlijke liefdesroman’, die ‘iedereen tijdens zijn vakantie zou moeten lezen’. Deze roman gaat een paar treden dieper. De liefde die verwacht dat de ander hem gelukkig zal maken, wordt een liefde met onverwachte kanten en zichzelf opofferende daden.
De titel is niet alleen, zoals je zou verwachten, de aanhef van een brief. Het is ook het karakter van de hoofdpersoon. Want de liefde die John in zijn leven leert, is nauwelijks te vinden.
Geef een reactie