Ruim honderd jaar Irak door één familielijn te beschrijven. Dat is een knap staaltje werk van de Irakese schrijfster. Je proeft de liefde voor haar volk, dat eigenlijk uit een diversiteit van bevolkingsgroepen bestaat. Hoewel de sfeer voor ons, westerlingen, islamitisch zou kunnen aanvoelen, is deze familie christelijk. Het is een eeuwenoud christendom, met eerste communie en mooie rituelen. En pas aan het einde van de vorige eeuw blijkt de kundigheid en liefde van de kerk in de familie door middel van een westerse priester die in de familie de twee dove dochters komt onderwijzen, waardoor zij uitgroeien tot de oprichters van het meest vooraanstaande modehuis van Bagdad. Dat staat in schril contrast met de behandeling die de broer van Arwa krijgt als hij in Nederland overweegt om asiel aan te vragen na zijn studie. Jarenlang moet hij zijn levensplannen opschorten om tijd door te brengen in asielzoekerscentra en met IND-mensen en fout gekozen tolken, terwijl hij het Engels prima beheerst.
De familie die Sukkar beschrijft is welgesteld. Hierdoor volg je de geschiedenis door de ogen van de ondernemers en intellectuelen in Irak. Het is bijzonder om te lezen hoe in deze groep de vrouwen alle ruimte krijgen om zich te ontwikkelen (in tegenstelling waarschijnlijk de vrouwen uit andere groepen die tegelijkertijd in Irak woonden). Maar onder andere deze vrijheid verdwijnt onder het regiem van Saddam. Het wordt een moeilijk leven onder Saddam. De hele economie keldert door de angstaanjagende politiek en dat gaat ook aan deze familie niet voorbij. In het laatste deel van het boek vlucht een van de dochters uit de familie naar Nederland, nadat zij er heeft gestudeerd. Haar verlangen om als wateringenieur de Eufraat en omliggende gebieden gezond te maken, is in één project geperst en overgedragen, waarna het regiem steeds meer macht kreeg. Eénmaal in Nederland ervaart Arwa een strijd om in te burgeren en een baan te vinden.
Geef een reactie