Wat een boek! Deze autobiografische roman van Jan Siebelink gaat vooral over zijn vader. De hoofdpersoon van het boek, Hans, komt in aanraking met het geloof van een groep mensen, voor wie geen enkele kerk 'zwaar' genoeg is. Hierdoor komt de zorg voor zijn bedrijf, een kwekerij, en de zorg voor zijn gezin, op de tweede plaats. Hij beleeft een bijzondere ervaring: "hij werd opgenomen als een door de wind meegevoerd blad en naderde de donkerheid waarin God was." Heel bijzonder is de beschrijving van de avondmaalsdienst die Hans bezoekt. Verder moet hij het hebben van huisgodsdienst. Daarvoor koopt hij veel boeken van oude schrijvers, want toen werd de waarheid nog gepredikt, maar nu niet meer. Elke zondag gaat hij zijn gezin voor in een voorleesdienst. De vraag of hij voldoende heeft meegemaakt om door God uitverkoren te zijn, houdt hem dagelijks bezig. Met de broeders die hetzelfde geloof aanhangen, heeft hij een soort haatliefde verhouding. Maar toch trekt het hem te sterk. De manier waarop alles beschreven wordt is ontroerend. Vooral als je beseft dat de zoon, Ruben, Jan Siebelink zelf is.
Een prachtig geschreven boek. Je kunt merken dat de schrijver er zeer dicht bij betrokken is. De schrijfstijl is uitstekend te noemen. Waar nodig korte uitweidingen, maar steeds vlot leesbaar en nergens saai. Terwijl toch het hele boek eigenlijk om dat ene hoofdthema draait.
Wel wil ik een kleine kanttekening maken. Op twee plaatsen in het boek wordt gevloekt. Weliswaar wordt dat veroordeeld, maar de vloeken worden wel letterlijk genoemd. Ik kan me voorstellen dat dat sommige mensen er van weerhoudt dit boek te lezen. Toch vind ik het wel aan te raden, want er is in het boek veel te leren over deze stroming binnen het christendom, die (vooral op de Veluwe) nog steeds bestaat.
Geef een reactie