Je zult maar veertien jaar oud zijn en een alles veranderende ontdekking doen: jij had niet meer moeten leven, je biologische moeder onderging een abortus, maar dat ging mis. Een zuster in het ziekenhuis hoorde een zacht gehuil en redde de baby van de dood. Dit werd echter niet aan de biologische moeder vertelt. Het kind werd ter adoptie aangeboden, ze werd Melissa genoemd.
Nadat ze deze vreselijke waarheid ontdekte raakte Melissa aan de alcohol verslaafd en kreeg ze een eetstoornis. Toen ze negentien was ging ze de zoektocht aan naar haar biologische moeder. Dat maakte dat ze nog een schokkende ontdekking deed.
Haar moeder wilde helemaal geen abortus, maar werd gedwongen door haar oma. De abortus vond plaats bij acht maanden zwangerschap (!) en oma wist dat het kindje nog leefde, maar het werd voor dood achtergelaten bij het ‘abortusafval’. Hoe is het mogelijk dat een aanstaande grootmoeder haar dochter en kleinkind dit aandoet? En welke arts werkt hier aan mee? Bij deze passage moest ik wel huilen. Zelf heb ik nooit een kindje gekregen, maar de wens was wel groot. Hoe kan dit gebeuren? Welk mens is hiertoe in staat?
Melissa wordt overspoeld door gevoelens van kwaadheid en schaamte. Komt zij hier vandaan? Voor haar moeder voelt ze ook medelijden. En wat moet ze met al die gevoelens ten opzichte van haar geloof?
Vandaag de dag is Melissa Ohden spreekster. Ze heeft haar oude baan opgezegd en gaat rond om te spreken over abortus, in het bijzonder werkt ze voor het ‘Abortion Survivor Network’. Waar zij, geboren in 1977, niemand had om haar te steunen, helpt ze nu mensen, zowel mannen als vrouwen, die te maken hebben (gehad) met abortus. En wat prachtig is: ze heeft het geloof behouden!
Geef een reactie