Clara Rojas wordt gedurende zes jaar in gijzeling gehouden door de FARC in haar vaderland Colombia. Ze heeft het geluk en de pech dat ze een intellectueel is die zich in politieke kringen beweegt. Terwijl ze de presidentskandidate voor een van de partijen begeleidt voor een bezoek aan een net opnieuw door de regering geclaimd gebied, worden beide vrouwen gekidnapt en in de jungle gevangengehouden. Ze hebben de ernst van de situatie niet goed ingeschat en worden zo pionnen in de jarenlange onderhandelingen tussen de FARC en de Colombiaanse regering. Eenmaal in gevangenschap houdt Clara zich aan een gedisciplineerd leven. Ze herhaalt zichzelf eindeloos als ze vertelt hoe belangrijk het voor haar is om een bad te nemen in de rivier, haar kleding te wassen en die kleding te laten drogen zodat ze de volgende dag in ieder geval schone kleding had om weer een afmattende dag in de altijd natte jungle door te brengen, al of niet kilometers lopend met haar schamele bezittingen op de rug. Ze bidt haar als kind geleerde gebeden en gelooft dat haar discipline haar helpt om hoop te houden op bevrijding. De sfeer onder de gevangenen is niet echt goed. Dat heeft verschillende oorzaken. Een van de oorzaken is zeker dat Clara een van de onderhandelingspareltjes is en een bijzondere positie bekleedt, ook al zit ze in de jungle. Ze is zich daarvan bewust en probeert zo vriendelijk mogelijk te reageren naar wie dan ook. Maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ze in die situatie weinig in staat was tot echte verbinding met mensen van wie zij denkt dat die anders zijn dan zij; ze vervreemdt ook van de presidentskandidate die eerder haar vriendin was. Nu is het leven als gevangene van de FARC echt geen pretje en ook al praat Clara mistig als het gaat over de oorzaak van haar zwangerschap, de keizersnee die ze ondergaat in die primitieve omstandigheden, heeft gevolgen die haar aan de rand van de dood brengen. Ze is bewaard gebleven voor haar zoon en ze is een dame met wilskracht, die een bijzondere liefde voor hem heeft. Emmanuël noemt ze hem. Ze noemt geloof een deugd en in het hoofdstuk over vergeving schrijft ze over haar intenties om deze zes jaar afschuwelijke ervaring achter zich te willen laten. Maar het moeilijke werk van traumaverwerking dat haar te doen staat, lijkt nog ver weg. Storend in het boek is dat de paginanummers van de hoofdstukken er steeds twee naast zitten. Een eenvoudige correctie had dat voorkomen.
Geef een reactie