Wat ik steeds meer terugvind in de boeken van Joyce Meyer is: geestelijke volwassenheid. Ze roept niet zomaar iets in de ruimte. Aan wat zij zegt gaat een leven samen met de Heer Jezus Christus vooraf. Ik kan mij voorstellen dat sommige mensen niet van haar stijl houden, ze gebruikt het woord ‘moeten’ wel heel veel en misschien zijn we daar wat allergisch voor geworden. Toch is de inhoud van haar uiteindelijke statement ontegenzeggelijk goed. Gewoon omdat ze uitgaat van wat er in de Bijbel staat. Het verlangen van God naar ons hart, dat zuiver is en liefheeft, spat van de bladzijden af.
Je kent dat wel met je echtgenoot, je hoeft op een bepaald moment maar naar elkaar te kijken om te weten wat de gedachten van de ander zijn. Nog intiemer is het: “Want er is geen woord op mijn tong, of, zie, Here, Gij kent het volkomen.” God kent onze diepste motieven en houdt zielsveel van ons. Hij verlangt ernaar dat we Hem zegenen met onze gedachten en woorden, onszelf en anderen zegenen met onze gedachten en woorden. Woorden dragen een ongelooflijke kracht. Dood en leven zijn in de macht van de tong. Uiteindelijk gaat het er natuurlijk om hoeveel wij op Jezus lijken. Zijn we in onze beweegredenen zachtmoedig, vriendelijk, nederig en goed, dan zal dat ook in ons spreken naar buiten komen. Dit boek draagt bij aan bewustwording en groei.
Minpuntje aan het boek is de vormgeving. Het doet erg Amerikaans aan en het gebruik van hoofdletters in de titels kan storend zijn. Wat ik prettig vind, is dat op de rechterbladzijde bovenaan het onderwerp dat behandeld wordt, vermeld staat. Je kunt het boek dus als persoonlijk naslagwerk gebruiken en niet alleen via de inhoud, maar door snel bladeren ook zien waar je moet zijn.
Geef een reactie