Het huis aan de Handelskade is een mooi boek met spanning en verstilling, goede sfeerbeschrijving en onderhuidse strijd. De proloog zet de toon. Het gaat over verlies. Maar toch betekent het proces van verlies grote winst, zoals uit de allerlaatste zin blijkt. Een nieuwe hoop, een nieuw leven. Zicht op een betere wereld.
Sophie Roest, advocaat met pensioen, woont in een prachtig appartement van een nieuw wooncomplex. De schoonheid van het complex wordt geweld aangedaan als er platen uit de gevel vallen. Er volgt een jarenlang proces waarin de Vereniging van Eigenaren de aansprakelijkheid bij de verantwoordelijke wil neerleggen. Sophie is de voorzitter van deze vereniging en lijkt de klus goed aan te kunnen, maar met de eerste neerkomende gevelplaat gebeurt er iets in haar ziel met het zorgvuldig opgeborgen verdriet over het verlies van mensen die haar dierbaar waren.
Dit proces gaat de lezer samen met haar door en ik denk dat je zelf een ingrijpend verlies moet hebben gehad om dat te herkennen, anders lijkt het een eindeloos proces dat zich voortsleept. Tegelijkertijd moet Sophie omgaan met het gedrag van medebewoners, al of niet tijdens de vergaderingen van de vereniging, aangeklaagden, gemeentemensen en zelfs dealen met verleidingen. En als de verleiding wordt opgevoerd in het verhaal neemt de spanning toe. Vanaf dit gegeven heb ik het boek in één adem uitgelezen. Hoe zou ze hiermee omgaan? Waarom is ze zo blind voor de liefde? Het hangt allemaal samen met het rouwproces waar ze doorheen moet. Ik heb erg genoten van dit bijzondere verhaal.
Geef een reactie