Exi heeft trouwplannen. Samen met haar verloofde Jeffrey wil ze een themabruiloft die voorbereid wordt met schrijfster Grace, een vriendin van haar. Grace is een hoofdpersoon uit het vorige boek ‘Ik wist het wel.’
Maar dan ontmoet Exi acteur Bo Corrigan en er is meteen een aantrekkingskracht bij beiden. Maar Bo staat bekend als een losbol en Grace waarschuwt Exi om niets met hem te beginnen. Met Jeffrey maakt Exi de afspraak om even afstand van elkaar te nemen om te ontdekken wat haar werkelijke gevoelens zijn. Dat gaat niet gemakkelijk. Bo leeft in een gevaarlijke omgeving, waardoor er zelfs op Exi geschoten wordt.
Het kostte me moeite om in het boek te komen. De eerste 150 pagina’s waren voor mij een wirwar van relaties. Ik vroeg me af hoe dat kwam, maar de conclusie is eenvoudig: er wordt helemaal van uitgegaan dat je het vorige boek hebt gelezen. Daarom zijn zaken onduidelijk en onlogisch. Zelfs later in het boek wordt nog teruggegrepen naar ‘Ik wist het wel’ waardoor je dingen niet snapt of er opeens een persoon opduikt die helemaal niet geïntroduceerd is. Het maakt het lezen van het boek erg lastig en minder prettig. Natuurlijk is de schrijfstijl van Heitzmann prima, maar juist daarom had ik erop gerekend dat je dit deel goed apart kon lezen. Een groot minpunt.
Het verhaal waarbij Bo geconfronteerd wordt met de zelfkant van de samenleving er erg mooi geschreven. Je leeft helemaal met hem mee. Ik kan er niet te veel van vertellen, want dan weet je te veel van de inhoud. Maar het is heel realistisch gedaan, ook de manier waarop de hulpverlening in beeld wordt gebracht. Ja, sommige mensen zijn te redden, maar erg veel verslaafden vallen terug en komen weer op straat of in de prostitutie terecht. Bij het schrijven hierover valt de eenvoudige manier van geloven van hulpverleenster Anne op: geen bekeringsdrang, maar eenvoudig getuigen van Gods liefde.
Geef een reactie