Hete thee en drie klontjes suiker is een boekje dat Netty Dijkstra in eigen beheer heeft uitgegeven. Haar verhaal toont hoe zwaar het leven kan zijn als je moeder bent van kinderen met autisme. Netty beschrijft in korte stukjes haar ervaringen, de zegeningen en haar passie in het moederschap, maar ook hoe hun gezinsleven door autisme wordt beheerst. Haar oudste zoon wordt al op jonge leeftijd tijdelijk uit huis geplaatst en in het tweede deel van het boekje lees je hoe Netty zelf moet worden opgenomen om tot rust te komen en te herstellen. Tot slot staan er in het boekje meer dan twintig gedichten, die een kijkje geven in de ziel van Netty.
Allereerst vind ik het dapper dat Netty haar eigen verhaal heeft willen delen en zo duidelijk maakt hoe groot het sociaal isolement rondom gezinnen met zorg-intensieve kinderen kan zijn. Ze stelt zich kwetsbaar op en daardoor word je vanaf het begin haar verhaal ingetrokken. Uiteindelijk is haar stem horen belangrijker dan schrijffouten die ik tegenkom. Ik word geraakt door het sociale isolement waar zij als gezin in terechtkomen.
Als lezer mis ik structuur in het verhaal, dat had gekund door het noemen van data of duidelijkheid rondom de diagnose autisme bij hun oudste zoon. Nu maak je eerst kennis met autisme zoals het zich voordoet, in metaforen als oorlog of monster. Wat autisme is, wordt pas uitgelegd op pagina 93. Aan de andere kant benadrukt dit wel het hoe lastig (en vermoeiend) het is om voortdurend gestructureerd te zijn.
Sommige stukjes zijn echt pareltjes zoals het gesprek dat ze met haar kinderen aan tafel heeft over de hemel. Op dat punt in het boek voel je als lezer inderdaad het verlangen om eindelijk God te zien. Het gedeelte over de psychotische depressie is niet zo’n openbaring als het eerste gedeelte van haar boek, daarom zijn de gedichten een goede aanvulling.
Geef een reactie