In 1856 verdronk de 21-jarige student John Whitmore Winslow in de zee bij het Engelse Dover. Een tragisch verlies voor zijn ouders, andere familie en vrienden. Temeer omdat de verwachtingen met betrekking tot zijn toekomst hooggespannen waren. Whitmore was een erg intelligente student die uitstekende resultaten behaalde op de universiteit Trinity College in Dublin. Hij had zich op allerlei terreinen kunnen ontplooien, maar was van plan om predikant te worden en daarmee om in de voetsporen te treden van zijn vader Octavius Winslow.
Die vader heeft dit boek over zijn zoon geschreven, gebaseerd op diens dagboeken. Niet in de eerste plaats om zijn verdriet te uiten maar vooral om iets te vertellen over het geloofsleven van zijn zoon. Met de hoop dat andere studenten erdoor gevormd en bemoedigd zouden worden. Hij schrijft daarover: ‘Het leven van Whitmore was een verborgen leven. Ook zijn dood was verborgen. Maar hij leefde en stierf in de Heere. Laat jonge mensen die aan onze universiteiten studeren dit lezen. En laten ze leren dat de diepste vroomheid niet onbestaanbaar is met de grootste geleerdheid. Dat een nauwe wandel met God samen kan gaan met de intellectuele cultuur.’
Een vader die een biografie over zijn eigen zoon schrijft … dat is een hachelijke onderneming. Is het voor een zo naast familielid mogelijk om een objectief beeld te schetsen? Het is mijns inziens niet echt gelukt. Whitmore was vast een jongeman met een prettig karakter en een oprecht geloof maar als ieder mens had hij ongetwijfeld ook minder goede eigenschappen. Die komen weinig naar voren, waardoor het boek af en toe iets van een hagiografie krijgt.
Met name de dagboekgedeeltes zijn echter de moeite waard. Whitmore had al als jongen van veertien, vijftien jaar een opvallend diep inzicht in de menselijke natuur en geest. Behalve erg intelligent was hij bijzonder gevoelig. Echt thuis in deze wereld voelde hij zich maar zelden. Hij las erg veel; studeerde voortdurend en deed dat zonder zich af te keren van zijn christelijke opvoeding. Integendeel, juist het geloof was de drijvende kracht achter vrijwel alles wat hij deed. Vooral die combinatie van intelligentie en geloof maakt het boek interessant, iets dat ook wordt aangegeven door de schrijver van het voorwoord, Bart Jan Spruyt.
Geef een reactie