In de nachten van 13 en 14 maart 1941 voerde de Duitse Luftwaffe en groot bombardement uit op Clydebank, een industriestadje in Schotland in de buurt van Glasgow. Lenny, een negenjarig meisje vertelt over deze historische gebeurtenis, zonder precies te beseffen wat ze meemaakt, haar aangrijpende verhaal in ‘Het schoentje van Rosie’. Zij is samen met haar vierjarig zusje aan het spelen bij het kanaal. Nog voordat de bommen vallen, gebeurt er iets met de meisjes waardoor ze elkaar uit het oog verliezen en dan telt voor Lenny maar één ding: Rosie vinden terwijl de bommen vallen.
Soms denk je dat alles al geschreven is over de Tweede Wereldoorlog en dan krijg je een boek in handen dat het tegendeel bewijst. Dit debuut van Sue Reid Sexton is zo beklemmend beschreven door een kind aan het woord te laten. Het duurt niet lang of je wordt het verhaal ingezogen en je voelt haar angst. Natuurlijk bedenkt Lenny veel, maar ze vertelt vooral wat ze ziet en wat ze doet of anderen doen. Haar taalgebruik is wel wijs, maar daar heeft ze altijd een verklaring voor. Ze gebruikt de woorden van de volwassenen in haar leven. Haar observaties van anderen maken dat je soms moet gissen naar de intenties van de mensen die zij ontmoet, dat geeft het verhaal een aparte dynamiek.
Al lezend kun je niet anders dan Lenny in je hart sluiten. Ze laat je weer voelen hoe het was om zelf kind te zijn. Daarmee valt de historische setting van het verhaal weg, want kinderen hebben hun belangen. Maar de kracht van het boek is toch wel dat de emoties van Lenny zo goed zijn beschreven dat het je bewust maakt van wat kinderen nu in oorlogssituaties meemaken of als ze op de vlucht zijn.
Geef een reactie