Backstage

Kees staat op het podium. Daar wordt hij voor betaald. Maar dan gebeurt er iets aparts. Hij wenkt mij, de bezoeker, de kijker, de luisteraar, hij wenkt me en zegt: “Kom ga mee, naar de ruimte hierachter, achter de coulissen. Daar waar het echte leven is. Waar mijn echte leven is. Het echte leven is net als het lied dat ik net zong, maar dan zonder al die mooie lichteffecten en prachtige melodieën. Alleen die woorden die dwars door je hart scheuren. Hier, achter het podium is mijn leven, dat vol zit met zoeken en twijfel, gebrokenheid en genade, fouten en leerprocessen, zonden en vergeving. Kom je? De intimiteit met God, waar ik zo graag over zing, is niet mijn dagelijkse realiteit. Het is mijn diepe verlangen, en dat ook nog niet eens altijd en overal. Soms beleef ik het: de gouden momenten samen met God, maar heel vaak drijf ik er steeds weer van weg, ongemerkt en beetje bij beetje. Je snapt toch wel dat zo iemand als ik geen normaal leven heeft? Maar natuurlijk heb ik ook een normaal leven!”

“Tenminste, wat is normaal?” Ik schrik ervan! Ik? Mag ik in je leven rondkijken? Maar snap je dan niet dat ik liever alleen maar je performance zie!? Dat ik me liever koester in de volmaaktheid van jouw muziek en vervolgens voldaan naar huis met een – wat was het weer mooi, hè? - , want man! Wat een kwaliteit heb je in huis en wat een emotionaliteit kun je erin leggen. Echt genieten! Nee dank je, wat je in je backstage-leven doet, moet je zelf weten. Jij hebt er toch voor gekozen om op een podium te staan? Dat brengt verplichtingen met zich mee.
Ja, dat zou een reactie kunnen zijn. Maar bij aanbiddingsleiders is er iets bijzonders aan de hand. Meer nog dan ze willen performen, willen ze God aanbidden. Op het podium als een vis in het water, en als burger van de hemelen als een vis in het water. Helemaal op hun plek. Helaas zijn performers en aanbidders mensen, en performende aanbidders: verschrikkelijk kwetsbare mensen. Want één ding staat vast: tegenstanders van God en Zijn koninkrijk houden niet van deze mensen.

Het is niet zo dat Kees dat te berde brengt om zich daarachter te verschuilen. In zijn volwassenheid neemt hij verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven. Maar dat kost hem even zoveel keren zijn neus stoten en nadenken over wie hijzelf nu eigenlijk is en wat God van hem vraagt. Hoe herkenbaar snel in de beloften en hoe moeilijk en traag in transparantie over die beloften. Met enige zelfspot en humor beschrijft hij zijn hoge weg naar integriteit en betrouwbaarheid. Er zijn zoveel belangen die invloed en druk uitoefenen op zijn leven.

Wat voor mijzelf ook heel herkenbaar is in het boek van Kees, is die altijd voortdurende honger naar bevestiging. Je zou denken, dat als iemand op een bepaald gebied heel erg goed is en dit avond aan avond aan anderen kan laten zien, dat die honger overgaat, gestild wordt. Maar niets is minder waar. Het blijft een strijd om de honger te negeren en een gerichtheid van dienstbaar zijn en geven te ontwikkelen. Een strijd om grenzen aan te geven en ‘nee’ te gaan zeggen.

Iets van die strijd verwoordt hij als hij vrede en focus ervaart bij een van zijn collega’s: “Op dat moment zag en voelde ik de gemiste kansen en de verspilde jaren. Toch wist en weet ik dat dit mijn leven is, mijn verhaal.” Hoe herkenbaar is dat. Op de een of andere manier hebben mensen in hun leven met God dit moment van ‘eternal regret’, het lijkt op verspilling, maar ik geloof dat God alles gebruikt, echt alles, om je daar te krijgen waar Hij je toe geroepen heeft. En dat zie je ook in Kees Kraayenoords leven. De school om aanbidders op te leiden, wat nu zijn droom is, zal niet het eindpunt zijn. Dwars door die droom heen, werkt God aan een nog weer andere en misschien nog grotere plannen. Backstage is het niet-ontnuchterende en herkenbare verhaal van hoe het leven met God kan gaan en hoe Hij ons steeds weer hoop en doel geeft.