EEN ANDERE ENDO
Shusaku Endo is en blijft voor mij de schrijver van de diepzinnige historische romans ‘Stilte’ en ‘De Samoerai’. Maar hij heeft ook andere boeken geschreven. Een daarvan is recent uitgekomen bij uitgeverij Van Oorschot. Dat ‘Het meisje dat ik achterliet’ niet bij een christelijke uitgever verschijnt, zou heel goed te maken kunnen hebben met de vrij prominente plaats die seks in deze dunne roman inneemt.
Het verhaal is bijna kinderlijk eenvoudig. Het gaan over twee jonge mensen. Over een nogal egoïstische student, Tsutomu Yoshioka, die op zoek is naar geld en een vrouw, en een nogal dom plattelandsmeisje: Mitsu. Ze ontmoeten elkaar in het naoorlogse, deels in puin liggende Tokio, en die ontmoeting is van invloed op hun verdere leven. Endo is een expert in het beschrijven van desolate landschappen, en ook dit keer slaagt hij daar goed in. Mensen hebben geen oog voor elkaar, gebouwen stinken naar toiletten en voortdurend valt er een kille regen …
Endo’s roman voldoet niet aan sommige hedendaagse regels. Het principe ‘show don’t tell’ lijkt voor de auteur niet zo belangrijk. Hij legt opvallend vaak uit wat er in zijn personages omgaat. Maar desondanks slaagt hij er snel in om je zijn eenvoudige verhaal in te trekken, waarna het je uiteindelijk niet loslaat. Hoe hij dat doet? Ik kan er mijn vinger niet echt op leggen, maar ik vind het erg knap.
Endo was katholiek, en ook in dit boek speelt het christelijk geloof een rol. In het begin van de roman in de vorm van een weggegooid kruisje, aan het einde doordat een verhaallijn zich afspeelt in een door nonnen geleid ziekenhuis voor lepralijders. Met name in dat slot komen er subtiel ook grote levensvragen aan de orde. Zeker de vraag naar het lijden in de wereld.
Geef een reactie