Het meisje dat God ontmoette

Annabel heeft een vreselijke chronische darmziekte die haar keer op keer in het ziekenhuis doet belanden. Haar ouders maken een ingrijpende zoektocht totdat ze de juiste diagnose en kinderarts hebben gevonden. Hij stelt, dat Annabel met deze nare ziekte zal moeten leren leven en dat is geen leuke boodschap voor het hele gezin. Het maakt dat er een netwerk van mensen nodig is om de oudste en de jongste op te vangen als de ouders weer eens in vliegende vaart naar het ziekenhuis moeten met Annabel. De twee oorspronkelijke families, de kerk en veel vrienden liggen vaak voor Annabel en het hele gezin op hun knieën om voor genezing, verlichting, verbetering te bidden.

Het vergt ontzettend veel van Christy en Kevin, de ouders, die ondanks alles proberen een normaal gezinsleven te hebben. Kevin met zijn baan als dierenarts en Christy als moeder en fulltime verzorgster van Annabel. Ze hebben nooit een normale nachtrust in verband met de medicatie die stipt op tijd moet worden toegediend. Ondanks alle moeite en verdriet, spelen de kinderen vaak gewoon lekker buiten of gaan ze naar school of turnen. Op een dag spelen de oudste twee in een hoge boom die nogal leed aan vermolming en later blijkt pas hoe erg die vermolming is. De uitholling van de stam gaat meer dan tien meter diep. De tak waarop Abigail en Annabel zitten te giechelen, begint te kraken en ze willen snel maken dat ze op een veiliger tak terecht zullen komen. Bij die manoeuvre valt Annabel met haar hoofd naar beneden door het gat in de boom. Nog niet lang daarvoor had ze tijdens een slechte tijd in het ziekenhuis tegen haar moeder gezegd dat ze wel graag bij Jezus wilde zijn omdat ze dan geen pijn meer zou hebben. Wat Christy voor de zoveelste keer confronteert met de ernst en de diepte van de pijn die haar dochter lijdt.

Terwijl het hulpverleningscircus op gang komt met brandweerwagens en helikopter, is Annabel bij Jezus. Ze praat met Hem en is geschokt als Hij zegt dat Hij haar terugbrengt in de boom en dat ze niet bang hoeft te zijn, dat ze uit de boom gehaald zal worden en dat ze helemaal beter zal zijn. De brandweerlieden zijn verbaasd dat Annabel niet in shock is, maar heel rustig meewerkt met alles wat ze haar vragen. Ze is in staat om in het neergelaten tuigje te stappen en dat aan te trekken. Het medisch personeel is totaal verbaasd als blijkt dat er geen enkele breuk is, noch op haar hoofd noch in haar ruggenmerg of ledematen. Alleen een paar schrammen. Wat nog meer verbaast: ze is rustig en opgewekt, terwijl ze al lang haar medicatie had moeten hebben.

Het duurt heel lang voordat iedereen echt in de gaten heeft dat Annabel ook geen last meer heeft van de chronische darmaandoening die ze had voordat ze in de boom viel. Haar ouders laten steeds meer medicijnen weg, omdat ze zo opknapt en met alles mee kan doen en niet meer aangeeft dat ze pijn heeft. Ze zijn zelf helemaal verbijsterd en durven het niet tegen elkaar uit te spreken. Ze kunnen eindelijk eens iets voor anderen doen, terwijl eerder altijd anderen voor hen klaar moesten staan. Langzamerhand begint het besef door te dringen. Als ze bij de arts zijn die het meest kundig is op het gebied van de ziekte en die Anna al zo lang heeft meegemaakt, staat hij perplex. Het is gewoon niet mogelijk, er is nog nooit iemand met deze ziekte genezen en toch ziet hij dit meisje dat nergens meer last van heeft. Dan pas aanvaarden de ouders, wat Annabel al zolang zelf weet: “Jezus heeft mij genezen.” Daarna beginnen ze hun verhaal te vertellen in de kerk en de media, met de nodige schroom en dankbaarheid.

Deze geschiedenis is opgeschreven met schroom en oprechtheid. Altijd is daar de gedachte: “Waarom worden anderen niet genezen en waarom wel ons dochtertje?” Ook is het geschreven in dankbaarheid aan Jezus Christus. De ouders en de dochters laten zich niet voorstaan op dit wonder, maar beseffen ontzettend goed wat de ziekte en de genezing met hen gedaan hebben. Dat willen ze graag vertellen. Dat langzame besef dat het echt waar is en dat dit echt waar is gebeurd, wordt goed ingeschreven. De ouders hebben ervoor gekozen de boom niet om te hakken, het is een altijddurend teken van Gods ongelooflijk grote liefde en macht in hun leven. Ik bewonder hun moed om dit verhaal te vertellen hoewel er dagelijks dodelijke rampen gebeuren en mensen niet genezen of uit de dood terugkeren. Het raakt me dat zij onder alle omstandigheden nederig gebleven zijn en God de eer geven.