Het licht dat jij zult geven

Hoeveel lijden kan een mens verdragen? Het is de eerste vraag die in mij opkomt als ik dit boek heb gelezen. En de meest intrigerende passage vind ik op bladzijde 175 wanneer de auteur beseft dat haar kind zal gaan sterven. De innerlijke stem die vraagt: “Waar ben je nu met je God van wonderen?” en de opmerking van haar hart: “Jij dacht dat jouw God alles onder controle had?” Daar had ik meer van willen lezen. Hoe kon ze de gebeurtenissen rijmen met haar beeld van God. Hoe is dat verdergegaan? Hoe is haar beeld van God onder invloed van de gebeurtenissen veranderd? Is God nog wel dezelfde voor haar gebleven? De wanhoopskreet: “Ik dacht telkens dat U mij liet weten dat het goed zou komen.” Hoe is zij daar verder in gekomen, toen dat niet zo bleek te zijn. Had God dat dus niet tegen haar gezegd? Had zij zichzelf voor de gek gehouden? Of ziet ze dat niet zo. Daar had ik meer over willen lezen maar de gebeurtenissentrein raast door. En zoals dat meestal gaat met kanker, het is vreselijk; intens; pijnlijk en steeds minder te dragen. Dit boek is een verslag van een moeder die samen met haar dochter door de diepste dalen gaat en op de een of andere manier kracht vindt om dit aan te kunnen. Ze schrijft daar eerlijk over: “Drieënhalf jaar bleef ik overeind door vooral de moed erin te houden. Ik raapte mezelf steeds weer op met vernieuwde hoop.” De hoop op een genezen en gelukkig leven hier op aarde voor haar dochter met een toekomst waarin haar vriend haar man is en er kinderen kunnen komen. De hoop die haar op bladzijde 228 laat zeggen: “Ik zal je levend houden, altijd, dat beloof ik!” En daar is het dat ik afhaak. Waar dat al eerder gebeurde door de vorm: deze liefhebbende en intens rouwende moeder schrijft dit boek aan haar dochter. Ze schrijft hoe ze het leven van haar dochter heeft meegemaakt aan haar. Ik veronderstel met de bedoeling om deze belofte gestand te doen. En voor een deel leer je de dochter door de moeder kennen, maar vooral lijkt het door de werking van de gebruikte vorm of ik een brief heb geopend die niet voor mij bestemd is. Maar een zin heeft me vol in mijn hart getroffen: “Elke dag verder bij mijn kind vandaan, is tegelijkertijd een dag dichter bij haar.”