Zaterdag 8 oktober 2011 ontving ik Het kind en de engel uit Remmelts eigen handen en zondag 9 oktober 2011 had ik het uitgelezen. Ik lees in dit boek hoe groot Remmelt Mastebroeks hart moet zijn voor mensen. Tegelijk proef je hoe groot Gods liefde voor mensen moet zijn.
Hoewel de titel doet vermoeden dat Wahid de hoofdpersoon is ervaar ik deze geschiedenis door de gevoelens van Rahim, mijnheer Grootvader, zoals Wahid hem noemt. Het is zijn proces wat ik intens heb doorleefd, zijn liefde, zijn zwakte, zijn geduld en zijn onvermogen, zijn verlangen en zijn vrede.
Waar in Peerke en zijn kameraden (dat overeenkomsten vertoont met dit boek) de grootvader op de achtergrond blijft, wordt het karakter van Rahim in dit boek volledig uitgewerkt.
Het schijnbaar eenvoudige leven van Rahim steekt prachtig af tegen het leven van Sarine, de Nederlandse militair, die op haar manier worstelt met recht en onrecht. Ongelooflijk knap beschrijft Remmelt hoe haar leven verandert onder invloed van het contact met Rahim en Wahid en hoe enorm het effect is van het sterven van een medemilitair tijdens een van haar missies. In haar woede over de boetes die de politie hier uitdeelt, lees je de aardverschuiving in haar leven over dingen die er werkelijk toe doen.
Met dit boek heeft Remmelt een statement gemaakt in de schrijverswereld. Hij heeft op een bijzondere manier cultuur, politiek, filosofie, zielzorg en vertrouwen op God dicht bij het hart van de lezer gebracht. Voor mij verdient dit boek 5 sterren.
Geef een reactie