Herkenning

Mila van den Elzen is verslaafd. Verslaafd aan virtueel contact. Zo zou de schrijfster het niet noemen, zo heeft ze het ook nergens genoemd. Op de website wordt het een hobby van Mila genoemd, maar om de haverklap is ze online en moet ze contact hebben met iemand. Onder deze verslaving ligt een zucht naar liefde of misschien de afhankelijkheid aan goedkeuring. Ik geloof dat heel veel vrouwen, waaronder ikzelf dit wel herkennen. Dat deze verslaving ertoe leidt dat ze op een bepaald moment het idee heeft dat ze moet kiezen tussen haar man en nog twee andere mannen, heeft te maken met het feit dat Mila worstelt met ethische en sociale grenzen. Flirten kan volgens haar best. Virtueel met een oude vriend naar bed gaan ook nog. Het leidt tot chaos in haar hart en ook in haar gedachten. Mila leidt haar leven via haar gevoel en niet zozeer via haar gezonde verstand, hoewel de schrijfster dit verstand wel in werking zet bij de innerlijke dialogen die Mila voert. Tijdens de ontwikkelingen in Mila’s al dan niet virtuele leven en escapades speelt het verdriet om haar overleden kind. Daar kan ik me veel meer bij indenken. In de innerlijke dialogen die Mila hierover met zichzelf heeft, zie je hoe mensen kunnen omgaan met rouw. Dat heeft de schrijfster knap neergezet. Het hele verhaal is knap beschreven, maar de weg die Mila gaat is een totaal autonome weg. In wezen is ze aan niemand verantwoording schuldig. En dat lijkt me behoorlijk zwaar. Ik weet dat het voor veel mensen heel herkenbaar is en ook zo voelt. Ik ben zelf heel blij dat ik geloof in God en de Bijbel, zodat ik een ijkpunt heb, een levensverantwoordelijkheid over mijn leven en mijn relaties. Door dat serieus te nemen is mijn leven en zijn mijn relaties en de manier waarop ik ermee omga zo totaal anders dan de hoofdpersoon van dit boek: Mila.

De mannen in Mila’s leven hebben hun eigen perikelen. Lucien, haar man heeft het druk en lijdt onder het feit dat zijn relatie met Mila steeds verder verandert en de liefde steeds meer afneemt. Hij neemt hiervoor weinig tot geen verantwoordelijkheid. Chris neemt voor de tweede keer in zijn leven een rigoureuze beslissing en Sebastiaan neemt geen blad voor de mond. Op een bepaald moment denkt Mila: “Kon ik die drie mannen maar in één malletje stoppen, dan had ik de volmaakte man!”, maar eigenlijk is dat een drogreden, want zij wil alleen de goede eigenschappen van die mannen in een mal stoppen en zich zo een man vormen naar haar beeld. Gelukkig zijn we God niet en moet Mila toch nog verstandige keuzes gaan maken, want als voormalig advocate weet ze heel goed hoe een scheiding zou kunnen uitpakken voor haarzelf en haar gezin.

De schrijfster heeft ervoor gekozen om de lezer aan het eind van het verhaal nog een pittige verrassing voor te schotelen.

Ik zou dit boek niet graag aan iemand aanbevelen. Ik zou er eerder voor kiezen om boeken aan te bevelen, waarin je kunt leren omgaan met je eigen verslaving en gedrag en waarin je kunt leren hoe je je man het beste kunt liefhebben, verantwoording kunt dragen over je leven tot en met het bespreken van persoonlijke grenzen toe. Het leuke is wel dat ik nu bedenk dat het heel goed mogelijk is om in de thematiek van dit boek een positief christelijk boek te schrijven. Waar mensen door worden opgebouwd en meer liefde in hun leven kunnen vinden en geven en ontvangen.