Hemelwater

Hemelwater begint met een ontroerende proloog wat later in het verhaal de basis vormt voor de gebeurtenissen die elkaar opvolgen.

Joseph heeft zich na een roerig leven met zijn hond teruggetrokken in de bergen. Op een dag ontmoet hij daar een vrouw en haar twee kinderen die op de vlucht zijn voor een man en Joseph doet wat zijn hart hem ingeeft; hij helpt hen en geeft hun een kans op een nieuw en beter leven.

Zo leer je als lezer Joseph kennen, de barmhartige Samaritaan van dit verhaal. Hij brengt Catalina en haar kinderen naar haar familie terug en besluit op de terugweg langs te gaan bij de plek van zijn jeugd. Joseph zet zich in om met de mensen die hij pas ontmoet heeft en de mensen die hij van vroeger kent, een nieuwe plek te creëren. Hij vindt nieuw geluk bij een oude liefde en komt erachter dat wie goed doet, goed ontmoet, maar er is iets wat hem tegenhoudt. En er is iets wat niet klopt aan de recente gebeurtenissen.

Op dat moment vallen de verhalen die in het begin van het boek overkwamen als losse verhalen, op hun plek. En vormen deze een mooi, soms niet te bevatten geheel. Door dit boek te beginnen met een aantal losse verhalen, zorgt Charles Martin ervoor dat je je betrokken voelt bij de personen die in het boek een rol spelen. Hij laat zien dat het verleden altijd invloed heeft op het heden. Dat geheimen uit het verleden, en Joseph heeft er een paar, ervoor zorgen dat je je emoties nooit kunt uiten. Pas als alles verteld is, komt de verwerking, en met de verwerking komt het hemelwater. Dit alles is gedaan in een rustige schrijfstijl met mooie uitwerkingen van de personages en de verhaallijnen.

Ik had nog niet eerder een boek gelezen over een Vietnam-veteraan maar ben mij door dit boek gaan verdiepen in deze oorlog die altijd ver van mij afstond. Door te beginnen en te eindigen met Psalm 84 heeft deze ook een bijzondere waarde gekregen.