Op bladzijde 52 van dit uitstekend vormgegeven boek staat een mooi statement van Banksy: Art should comfort the disturbed and disturb the comfortable. Dit slaat voor mij een van de vele spijkers precies op de kop. Mooi vormgegeven door de prachtige en sfeervolle zwart-wit foto’s, de uitputtende afspeellijsten aan het eind van elk hoofdstuk, de toegevoegde noten en de literatuurlijst. Maar natuurlijk is de manier waarop de auteur schrijft het fijnst. Het geeft in eerste instantie ruimte. Je mag denken en voelen hoe of wat je wilt, dit is er allemaal gebeurd en zo heb ik het soms ervaren. Ervaren als mens en ervaren als gelovig mens. De liefde voor de muziek spat eraf. Vanaf het begin maakt Corjan de lezer duidelijk dat het zijn bedoeling is te midden van de ongetwijfeld enorme hoeveelheid ‘trash’ te zoeken naar de waardevolle teksten waarin God of de relatie met Hem genoemd wordt. Dat wil niet zeggen dat het niet schuurt. Vooral daar waar mensen vanuit de stilte van de godverlatenheid bidden, schreeuwen en zingen. Alle, voor de in de vijftiger en zestiger jaren geboren mensen, bekende thema’s komen voorbij: de complottheorieën over de verkoop van je ziel aan de satan en het achterstevoren spelen van platen. Maar er is zo veel meer dat sprankelt en parelt in dit boek, bijvoorbeeld het verhaal over het lied dat een zwerver ergens zong en opgepikt werd door Tom Waits. De moeite waard om te luisteren en erdoor geraakt te worden. Want dit is wat je vooral moet doen tijdens het lezen van het boek: je laten raken doordat je de tijd neemt om de muziek waarover hij schrijft, af te spelen en er met deze informatie naar te luisteren.
Geef een reactie