Op de cover staat een schattig meisje met vlechtjes en indringende blauwe ogen. Hannelore is haar naam en na het lezen van het boek denk ik alleen maar: meis, wat heb jij veel meegemaakt. Hannelores ouders raken helemaal in de ban van de preken van Sipke Vrieswijk. Deze man sticht een nieuwe kerkgemeenschap onder de naam “Gemeente Gods” en krijgt vele volgelingen. Deze mensen doen alles voor hem, gezinnen raken ontwricht, huwelijken ontbonden en men maakt massaal geld over. Vooral als er een klooster moet worden gekocht waar ook gewoond wordt door leden van de gemeente.
De diensten zijn lang, onregelmatig en zwaar. Sipke Vrieswijk wil ineens de profeet worden genoemd en lijkt steeds vreemdere dingen te bedenken. Als je hem niet aanstaat word je “besmet” verklaard en zijn er verschillende straffen zoals zwijgen, negeren, kippenhok of uit de gemeente gezet worden. Dat staat nog los van het seksueel misbruik van kinderen en vrouwen door Vrieswijk en zijn profetes. Zij krijgen dan de eretitel “Bruid van Christus” en dit bepaalt de rangorde binnen de sekte. Daarbij wordt gebruikgemaakt van drank en drugs.
In deze omgeving groeit Hannelore op. Zich niet bewust van het feit dat het ook anders kan. Dat het anders zou moeten zijn. Zwaar beschadigd en tegen haar wil wordt Hannelore bevrijd door de agent Peter Withag die na de vele gerechtelijke procedures voor het gevoel van de lezer eindelijk door weet te pakken; met succes.
Hoewel het verhaal als een verslag wordt verteld door Frank Krake en niet als een roman vanuit bijvoorbeeld Hanneke geschreven, lukt het niet helemaal om de emoties van de schrijver en de geïnterviewde eruit te filteren. Dat geeft het verhaal een diepere laag die door de lezer wel gewaardeerd wordt. Er wordt soms een beetje zakelijk verteld over de acties van Vrieswijk maar de reacties van de gemeenteleden zijn nooit zonder emoties. De kleine kwinkslagen in de tekst zorgen ervoor dat je als lezer steeds beseft dat het niet normaal is dat je een dag in het kippenhok moet staan of dat je geen afscheid mag nemen van overleden familieleden. De angst die er in de sekte heerst, is verstikkend en goed en duidelijk beschreven; het kruipt onder je huid, net als het bij de gemeenteleden deed. Niets laten merken, geen tranen laten zien want anders komt er een volgende aanval.
Het apathische gedrag van Hannelore is voor iemand die in een veilige omgeving is opgegroeid, niet voor te stellen. Frank Krake laat je goed merken dat hij op het juiste spoor zit als hij Hannelore in het verhaal laat merken dat het allemaal anders kan. Dan wordt goed duidelijk wat het leven in een sekte met iemand doet. Ze ziet liefde in het gezin van haar oom en tante en ziet ook de gevolgen bij haar ouders en haar zusje. Ze heeft ze gemist, zij waren eerder uit de sekte gestuurd en proberen hun leven weer op te pakken. Dat besef van deze gevoelens en het besef van wat ze doorstaan heeft, komt heel goed binnen.
Frank Krake verdiept zich in de persoon en haar omgeving en betrekt de lezer bij het verhaal dat verteld moet worden. Een boek dat je niet zonder emoties kunt lezen. Aan het einde van het boek is er vergeving en berusting. Wat knap maar onvoorstelbaar is. Een verhaal verteld als een waardevol document. Met respect verteld.
Geef een reactie