Geloven op maandag

David de Vos is een recht-voor-je-raap-evangelist. Kort en concreet en letterlijk voor de duvel niet bang, zo iemand die de mensheid in tweeën deelt (net als Jezus overigens) bestaande uit volgers en afhakers. Dat begint al met de eerste vooronderstelling in de inleiding (Waaruit gelijk duidelijk wordt dat dit boek voor het bruisende deel van de gelovigen is geschreven). Maar door dit boek te lezen, krijg ik de indruk dat er wat nuancering is ontstaan in het hiervoor geschetste beeld. Waarom is het nou zo belangrijk om een schrijver beter te willen leren kennen? Nou, precies om wat David de Vos in zijn titel schrijft en waar je altijd benieuwd naar bent bij charismatische sprekers. Wie zijn ze eigenlijk op maandag? Is het leven zo fantastisch als ze in hun preken doen voorkomen?

Ik krijg sterk de indruk dat hij dit boek in eerste instantie voor zichzelf heeft geschreven, wat door zijn inleiding verder wordt toegelicht. En dat is heel goed. Zelf door dingen heen kruipen en dan je nieuwe inzichten een vorm geven om over te dragen aan anderen. En deze vorm ziet er aantrekkelijk uit. Het boek is dun, je hebt het in een tweede pinksterdag uitgelezen, het staat vol mooi vormgegeven quotes, die uitnodigen om nog eens stil te staan bij wat hij te zeggen heeft, het vertelt achter in het boekje precies wat David de Vos in zijn leven doet en hoe je nog meer onderwijs van hem kunt krijgen.

Bij David geen dubbele agenda. Je ziet luid en duidelijk wie hij is, wat hij dacht te zijn en waar hij nu is terechtgekomen. Dat maakt zijn onderwijs het waard om voor jezelf door te nemen en te toetsen aan wat jij hebt gevonden dat de Bijbel zegt.

David de Vos laat vooral zien wat hij geleerd heeft over Gods karakter. Een van die dingen verwoordt hij wel heel prachtig: In de Bijbel lees je dat God de wereld schiep door woorden te spreken, maar toen Hij de mens schiep, ging Hij door zijn knieën om ons uit stof te maken. Hij boog zelfs nog dieper voorover om de mens zijn levensadem te geven. Wat een dienende houding! Dit geschetste beeld heeft mij sterk geraakt. God is zo dicht bij ons, zo op ons betrokken dat Hij zich aansluit bij het gesprek op onze route van twijfel. Juist daar is God, waar wij stil worden, onmachtig zijn en onze twijfels de kop op steken. Hij is er als je het gevoel hebt dat je als enige bent overgebleven. Hij komt je in die eenzaamheid tegemoet. Hij is er in het gewone leven, de plaats waar jij je kwetsbare zelf bent en de vijand klaarstaat om je aan te vallen. Je kunt je afvragen hoe het mogelijk is om te kunnen groeien naar iemand te zijn, die juist dan rechtop blijft staan. Nou dat kan, omdat Jezus kwam voor de mensen die gebroken zijn. Als je op Hem je hoop en verwachting stelt en stopt met leven naar de verwachtingen van andere mensen, dat ben je op weg om daarnaartoe te groeien. Je hebt daarvoor nodig dat je weet wie Jezus is en wat Hij tegen je zegt. Hij zegt: ‘Kom tot mij allen die vermoeid en belast zijn.’

En daarna wordt het interessant, want God verandert onze omstandigheden niet. Omstandigheden die vaak niet eerlijk zijn, maar vreselijk om door te maken. Maar God is bij je in die omstandigheden en leert je er anders naar kijken en er anders mee om te gaan. Wat David in dit hoofdstuk schrijft is dit: God maakt geen onderscheid in Zijn liefde. Wel in verantwoordelijkheid. Hij heeft geen stickers voor goed gedrag. Mij Hij leert ons staande te blijven door zijn Woord en Heilige Geest en daarvan uit de moeilijke omstandigheden tegemoet te treden.

Mooi boek voor jong en oud, om zeker ook een tweede keer te lezen en de principes die erin staan je eigen te maken.