Het duurde niet eens een alinea of de auteur had me te pakken. Ik voelde me zo afgewezen, dat ik direct ongelooflijk veel weerstand voelde om dit boek te recenseren. Ze schreef namelijk (in een persoonlijke context) dat luidruchtige mensen die vooral zichzelf graag horen praten van jongs af aan in haar irritatiezone zitten. Laat ik me nu toch ongelooflijk aangesproken voelen. En het werd met mij nog erger. Ze bleek ongeveer net zo’n opvoeding gekregen te hebben als ik. Dus ik werd ongelooflijk geconfronteerd met hoe het vroeger is gegaan en hoe erg ik mij veroordeeld heb gevoeld omdat ik in een milieu waarin je je als vrouw stil en bescheiden dient op te stellen, luidruchtig, enthousiast en op het podium van ieders aandacht leefde. Gaandeweg ontdekte ik tijdens het lezen van dit boek tot mijn stomme verbazing dat mensen de schrijfster als enthousiast beschrijven! En ik dacht: Dat is toch wel mooi als je van verlegen en op de achtergrond naar spreekster kunt groeien en daarbij ook nog geestdrift voor het onderwerp kunt overbrengen.
Maar wat herkende ik mij in haar zoektocht naar Wie God werkelijk voor je kan zijn en hoe wonderlijk Hij werkt dwars door alles heen. Het maakt niet uit waar je vandaan komt of hoe je karakter is.
Confronterend waren de beschrijvingen van de dualiteit van het milieu te midden van de Nederlandse cultuur als de geredden tegenover de ongelovigen, het wij/zij denken. Door mijn karakter ben ik veel eerder dan de schrijfster uit het milieu gevallen omdat noch ik noch de omgeving elkaar konden verdragen. Het kon niet anders of ik vond mijzelf al heel jong terug in de evangelische stroming maar nu ik – twintig jaar ouder dan de schrijfster - op mijn weg met God aandacht en stilte, contemplatie en weloverwogen beslissingen veel meer ben gaan waarderen, snap ik iets meer van wat zij schrijft. Het was voor mij bijzonder om te ontdekken dat een zaakgericht en tot introversie neigende persoon een podiumdier kan worden en ik, die er van jongs af aan dacht dat ik alleen maar kon leven vanaf een podium en van aandacht en goedkeuring van mensen, heb ontdekt dat het een-op-een contact en zelfs het eenrichtingverkeer van achter de computer vandaan mij in de flow brengt waarvan ik denk dat het de rivier is die van God vandaan komt.
Maar er was meer: ik heb ook altijd het verlangen gehad mensen met God te laten kennismaken zoals Marijke dat is gaan doen. En ja, dat maakt me jaloers op wie zij is en op haar houding van nederigheid en overgave.
Hoe kwetsbaar ben je als schrijfster als je vertelt over je eigen leven. Wat een moed om dat te doen. Dat besef drong heel sterk bij mij door. Dat dwingt bewondering af. Daarom vind ik het lastig om te vertellen dat ik me ook erger aan het licht dat over alles heen ligt: alles komt goed, wat er ook gebeurt, God is erbij en Hij laat je niet in de steek. Ik denk dat dat zo is, maar wat als je je kind verliest, je zelf het leven verliest of je met een dubbele hypotheek komt te zitten. Ik ben ervan overtuigd dat Marijke daarover nagedacht heeft, maar ik vind het getuigenis in haar boek raken aan de leer dat als je gelooft en bidt, het toch beter uitpakt en God ervoor zorgt dat je gelukkig bent. Misschien is dat zo, misschien ook niet. Daar ben ik zelf nog niet uit. Maar na het lezen van het getuigenis van Sebastiaan van de Graaf in: Omgaan met tegenslag, doet het verhaal van Marijke iets oppervlakkig aan.
Geef een reactie