Geen grappen God!

Toen dit boek bij Boekenmening binnenkwam wist ik meteen dat ik degene zou zijn die het ging recenseren. Het verhaal leek op dat van mij!

Al 22 jaar had ik de ziekte multiple sclerose. Op mijn negenentwintigste kreeg ik vage klachten en moest ik naar het ziekenhuis. Na een aantal onderzoeken kreeg ik de boodschap: u mag naar huis, we kunnen niets voor u doen. Ms is een ongeneeslijke ziekte. Het zal alleen maar erger worden. Dat kwam hard aan; in het ziekenhuis was ik zelfs nog verder achteruitgegaan. Ik kwam lopend het ziekenhuis binnen en ging er in een rolstoel uit. Die rolstoel bleef ook. Mijn situatie werd snel slechter. Er kwamen aanpassingen in huis; daarmee kon ik me uiteindelijk zelf thuis redden. Maar buiten de deur moest ik de rolstoel blijven gebruiken.

Jaren van een ziekte die gepaard gaat met het onverwachts uitvallen van lichaamsfuncties is slopend. Daardoor kwam twee keer een periode van depressie. Die tijden waren verschrikkelijk. Twijfelen aan je geloof, God niet meer kunnen vinden en geen troost in je leven ervaren. Ik voelde me als Job, een uitzichtloze situatie. Toch bleek dat er wel degelijk uitzicht was; God stond naast me, terwijl ik dat niet zag. De periode van depressie ging langzaam voorbij.

Enkele malen is er voor me gebeden. Meteen in het begin van de ziekte. Later ben ik een keer naar Jan Zijlstra geweest en ook Wilkin van de Kamp heeft een keer met me gebeden. Niets! Ik heb me op een gegeven moment verzoend met mijn lot. Als dit mijn weg was zou ik leren die weg met God te gaan. In 2011 besloot ik heel bewust mijn leven opnieuw volledig aan God te geven en een discipel van Jezus te zijn.

In oktober 2015 kwam ineens de gedachte op dat ik nog eens wilde bidden om genezing. Gewoon, in mijn eigen bed, voor het slapengaan. Nadat ik dit gedaan had ben ik gewoon gaan slapen. Er was geen gevoel van genezing, geen vreemde warmte of bijzondere ervaring. Maar de volgende dag wist ik het meteen; er zat kracht in mijn lichaam die ik 22 jaar niet gehad had. Ik vertelde het mijn man Kees en hij zei: “Kom, we gaan wat uitproberen”. Samen gingen we ‘wandelen’. Tot mijn verbazing kon ik veel verder lopen. De dagen daarna kwam er steeds meer bij. Zelfs mijn stem veranderde, (ook de stembanden waren aangetast). Ik kon weer muziek maken met mijn handen en handwerken. En, heel belangrijk: geen zenuwpijnen meer.

De reacties uit het boek van Corlien Doodkorte heb ik ook ervaren. Soms ongeloof, maar ook veel verbazing. En van christenen om ons heen heel veel vreugde. Nadat ik in de kerk een getuigenis had gegeven leefde de gemeente gewoon op. Dit hadden we nog nooit meegemaakt. Ik ben lid van een reformatorische gemeente en sowieso krijgt zelden een vrouw het woord in een kerkdienst en nu mocht ik getuigen van de grote daden van Jezus! Geweldig was dat.

Inmiddels zijn we een jaar verder en lees ik het boek ‘Geen grappen, God’. Dat is een uitdrukking die ik kan begrijpen. Zelfs nu twijfel ik soms nog. Er is geconstateerd dat in mijn hersenen nog te zien is dat ik ms heb. Dus net als bij Corlien is het niet helemaal weg. Toch wel spannend. Aan de andere kant geniet ik optimaal van wat ik gekregen heb. Ik merk dat de tijden van aanbidding anders zijn geworden. Ze zijn doorleefd. Ik kan zelfs zeggen dat God de 22 jaar van ziekte gebruikt heeft ten goede. Ik was een ongeduldig mens en heb geleerd geduld te hebben. Ik heb leren luisteren naar andere mensen die iets mankeren. Dit wil ik gaan gebruiken in Gods koninkrijk. Vol verwachting kijk ik naar de rest van mijn leven.

Wel werden we erbij stilgezet dat het lijden in dit leven blijft. Een halfjaar na mijn genezing kreeg Kees een hartinfarct. We leven in de eindtijd, Gods koninkrijk is nog aanstaande. We mogen af en toe een glimp opvangen van wat komen gaat doordat Jezus wonderen doet. Juist ook genezing geeft een diep verlangen: Maranatha, kom Here Jezus, ja, kom haastig.

Cora van Dijk
13 december 2016