Stiles pleit in dit boek voor een evangeliserende gemeente. Ofwel, een gemeente met mensen van wie het hart zo overloopt van liefde voor Jezus, dat het als vanzelf een gespreksonderwerp is. Niet alleen onderling, maar vooral ook naar iedereen die het wil horen.
Een citaat: ‘Ik denk niet dat projecten de meest effectieve, of zelfs de primaire manier zou moeten zijn waarop we evangelisatie bedrijven.’ Deze stelling gaat als een rode draad door het boek heen.
Ik kan op veel punten met de schrijver meegaan. Ook in de kerk waar ik zelf kom, wordt evangelisatie overgelaten aan mensen die in een evangelisatiecommissie deelnemen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Persoonlijke evangelisatie is belangrijk en essentieel in het Koninkrijk van God. Toch neemt de auteur het te strak. We mogen immers geloven dat preken van voorgangers harten van mensen bereiken. Mensen die het evangelie over de hele wereld brachten, spraken soms tegen duizenden mensen, denk aan Billy Graham of Reinhard Bönnke. Velen kwamen tot geloof in de boodschap die ze voor het eerst hoorden.
Maar natuurlijk moet elke christen bereid zijn van zijn of haar geloof te getuigen. Het is goed om daarvan doordrongen te zijn. Ik ben dus best wel enthousiast over dit boek. Lees het met het doel nog opener te worden naar je omgeving over je geloof. Wie weet hoe God dat gebruikt.
