Enkele reis

Al op de eerste bladzijde van haar tiende boek weet Marelle Boersma de lezer te prikkelen om verder te lezen. Ze start met een roze-wolk situatie van moeder Suus  en dochtertje Sterre met een zus van Suus:  Anouk, die speels, luchtig en ook pedagogisch is. Maar direct zijn daar ook de zorgen van het leven. Anouk heeft een spraakstoornis en Sterre heeft astma. Direct erop volgt er een fikse vrijpartij met de buurman, die ze nog maar een paar dagen kent. Een vrijpartij die zoals elke vrijpartij in elk modern boek of moderne film weinig gevolgen kent, geen zwangerschap, geen soa, geen schuldgevoel over een buitenechtelijke relatie. Ik wil verder lezen, maar het maakt me ook alert. Wie is deze vrouw? Heeft ze geen verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van haar toekomst? Ik kan mij niet met haar vereenzelvigen, maar bedenk dat veel jonge vrouwen misschien wel op deze manier leven. Meer partners na elkaar omdat de verliefdheid je overkomt en wat je daarna doet niet zo belangrijk lijkt te zijn, want als het niet meer lukt, ga je weg uit de relatie. Deze levensstijl wordt ook bevestigd in het gesprek met haar vriendin Juul, die naar haar betrekking met de buurman vist. “Het is niet de bedoeling…”, zegt Suus. Een nieuw leven zonder man, want dat brengt toch maar ‘complicaties’ met zich mee?

En zo begin je niet nietsvermoedend aan dit boek, waarin Sterre wordt ontvoerd. Over de weg die Suus dan volgt, kan ik natuurlijk niks vertellen, want die moet je zelf meemaken. Je moet door haar gevoelens kruipen. En aan het eind van het moeilijke verhaal, blijkt wat een geweldige puinhoop Suus van haar leven heeft gemaakt. Maar, ze heeft haar zus nog, die ze nog meer is gaan waarderen. Dit gevoel vind ik erg overheersen in het boek, dat toch een enorm drama behandelt. Anouk is als zus ontzettend belangrijk voor Suus. De ontwikkeling van hun betrekking neemt dan ook een groot deel van het verhaal in.

Anouk schrijft tijdens het hele proces van de ontvoering aan haar eigen boek. Ik vind dit gegeven onwaarschijnlijk. Hoewel schrijven voor Anouk de beste manier is om haar gedachten op een rijtje te krijgen of haar fantasieën te uiten, kan ik me niet indenken dat iemand die zo dicht bij de ontvoerde staat, door zou gaan met haar grootste hobby. De constructie van een boek in een boek,  vond ik een wonderlijke vondst, die evenwel dicht bij de schrijfster zal liggen. Zij schrijft immers ook graag.

Anouk maakt in haar verhaal gebruik van een wezen, dat de overleden dochter van de buurman blijkt te zijn. Dat is een paranormaal gegeven. De geest blijkt meer en op een andere manier dingen te weten en geeft dat door aan de moeder in het verhaal. Dit verschijnsel stoelt op een vooronderstelling waar ik niet achter sta. De schrijfster sleept  je mee in de hoop en de wanhoop van ouders die hun kind door ontvoering kwijt zijn.

Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat Suus een groot slachtoffer is van haar keuzes, van haar levensstijl, van haar naïviteit. Dat maakt dat ik denk dat ontvoering van kinderen daarom meer voorkomt en ouders wel degelijk een aandeel hebben in wat er gebeurt. Maar een klein onderzoek op internet lijkt het tegendeel te zeggen. De gruwelijkheid van de feiten omtrent ontvoering van kinderen komen in dit boek niet aan de orde. Ontvoering van een kind is slechts een aanleiding voor de schrijfster om een spannend verhaal te schrijven, waardoor je eventueel kunt begrijpen waarom dat kan plaatsvinden en je beter kunt verplaatsen in het gevoel van de ouder(s).