Abdullah en Pari, een broer en een klein zusje van een arme familie in een klein dorp in Afghanistan, zijn de personen waarop dit boek over het leven in Afghanistan, is gebaseerd. Het begint met hen en het eindigt met hen. Khaled Hosseini is een kundig schrijver. Door met zijn ik-perspectief te wisselen van persoon, word je als lezer door een macrolens getrokken. Je kijkt van detail tot detail in de levens van een paar mensen, die op de een of andere manier met elkaar te maken hebben of krijgen.
Het onrecht van de armoede en het onrecht van de rijkdom, het onrecht van de oorlog en het onrecht van de kans om te studeren en te werken, het onrecht in het leven en het onrecht van de dood, Khaled brengt het allemaal voor het voetlicht. Je ontkomt er niet aan, je moet er doorheen, en of het je nu rijker maakt, dat is nog zeer de vraag.
De levens die zichzelf beschrijven vanuit het ik-perspectief zijn gekenmerkt door het niet hebben van hoop, vreugde of vrede. Altijd is er een reiken naar een te ver liggend geluk, dat net niet of helemaal niet bereikt kan worden, maar waarvan de echo doorklinkt in ontmoetingen en gesprekken, herinneringen en brieven.
Het verdriet van de personen is levensecht en leidt soms tot destructief gedrag. Het geeft mij het idee dat binnen de islamitische wereld de wereldbeschouwing in wezen fatalistisch is. Zeker in de levens van mensen die uit verscheurde landen als Afghanistan komen. En dat vind ik het bijzondere van Khaled: hij weet dat haarfijn over te brengen. Aan het eind gloort er wat geluk. Mensen vinden elkaar terug, maar ook dan is het geen rozengeur en maneschijn en ook een diep verdriet door het besef dat zoveel jaren verloren zijn gegaan.
Ten diepste gaat dit boek over identiteit. Wat maakt dat ik me zo voel zoals ik me voel, dat ik me gedraag, zoals ik me gedraag. Komt dat door mijn genen of heeft mijn omgeving invloed op mij en wat voor invloed dan?
Geef een reactie