Het verhaal dat de auteur onder het pseudoniem Coen de Hoog vertelt, is dramatisch én waargebeurd. Als hij in aanraking komt met Femke, een meisje uit de evangelische gemeente waarvan hij deel uitmaakt, is het liefde op het eerste gezicht. Femke vertelt hem wel direct over haar ‘bagage’: ze is misbruikt door haar oudere broer. Dat blijkt niet het enige afschuwelijke dat ze in haar jeugd heeft meegemaakt. Gaandeweg komt Coen erachter dat Femkes vader behoorlijk gewelddadig is. Als de broer, Michael, een huis in dezelfde straat als Coen en Femke wil kopen, veroorzaakt dat veel stress bij haar. En als ze die wil wegredeneren lukt haar dat niet. Al snel belandt ze in de hulpverlening. Helaas ontvangt het jonge echtpaar, dat inmiddels een dochtertje heeft, niet de empathie en steun die het verdient, ook niet vanuit hun kerkelijke gemeente. De leiding daarvan gaat slecht met de problemen om. Zoals dat helaas vaker gebeurt, wordt het slachtoffer als veroorzaker van problemen gezien, terwijl de dader(s) vrijuit gaan. Coen raakt mede daardoor in een geestelijke crisis, waarbij hij het uitschreeuwt naar God. Maar uiteindelijk vindt hij juist bij diezelfde God toch rust, al beseft hij dat de gebrokenheid van het menselijk bestaan vaak niet in het aardse leven kan worden opgelost. De woorden van Tomas Halik: ‘mijn God is de gewonde God’ krijgen in dit verband grote betekenis voor hem. Het verhaal maakte een diepe indruk op me. Mensen, ook christenen, kunnen elkaar door onwetendheid en gebrek aan inlevingsvermogen zo makkelijk schade toebrengen, zelfs als ze het goed bedoelen. Gelukkig brengen ze soms ook troost, al ligt de diepste troost in de ontfermende God. Kyrie Eleison.
Geef een reactie