Op de cover staat de foto van Mohamed El Bachiri, een verdrietige man. Hij is zijn vrouw verloren bij de aanslagen in Brussel en bleef achter met drie kinderen. Hoe moet je dat ooit uitleggen aan hen? Hij vertelde erover op tv en dit raakte iedereen. Het maakte mij nieuwsgierig naar hoe hij dit overleefd heeft.
Dit is een verhaal over een leven voor en een leven na de aanslagen, na welke aanslag dan ook. Zonder sensatie en verhalen over de aanslag zelf en dat kan ook niet want hij was er niet bij. Hij heeft net als wij de aanslagen beleefd door middel van verhalen, het nieuws. Alleen veranderde die dag alles voor hem, zijn heden en zijn toekomstbeeld én dat van de kinderen. Hoe reageer je dan? Met wraak of haat? Mohamed reageert met liefde. En dat is heel bijzonder.
Dit boek is doordrongen van zijn verdriet zonder dat het een drama wordt. Je voelt als het ware de bubbel waar hij midden in zit na de aanslagen. De verslagenheid is groot. Dit is zo mooi opgeschreven en is een ode aan zijn vrouw maar het laat mij als lezer ook zien dat wraak niet het antwoord is. Hoe boos en verdrietig deze man ook is, hij blijft respectvol naar alle partijen toe. Hij legt zijn dubbele nationaliteit uit, legt zaken rondom zijn geloof uit en laat zien dat we allemaal gelijk zijn en dat niet elke moslim een terrorist is.
David van Reybrouck schreef het voor Bachiri op en maakte van zijn verhalen een soort gedicht op zich, korte verslagen van gebeurtenissen in zijn leven en zijn gevoel erbij. Een schrijfstijl die ik zeker kan waarderen. Ik was erg ontroerd na het lezen en leefde met hem mee.
Geef een reactie