We worden meegetrokken in het leven van Maddie Foster, getrouwd met Paul. Ze ligt in coma in het ziekenhuis en wordt tijdens die coma steeds weer geconfronteerd met haar verleden. Paul is bij haar en praat met haar in de hoop dat ze bij zal komen.
De jaren die voorbijkomen zijn de moeilijkste jaren in het leven van Maddie. In haar studententijd blijkt namelijk dat ze aan een zeldzame erfelijke ziekte lijdt, de ziekte van Stargardt, waardoor ze langzaam blind wordt. Omdat deze ziekte meestal tussen het 7e en 12e jaar begint, hoopte Maddie dat zij het niet zou hebben. Haar broer en oma hadden deze ziekte ook.
De moeder van Maddie, die de ziekte al van dichtbij heeft meegemaakt, probeert haar zo snel mogelijk aan de hulpmiddelen en een nieuwe levensstijl te helpen, maar Maddie is dat nog helemaal niet van plan. Ze wil nog genieten wat ze kan en haar studie afmaken. Bovendien heeft ze net Paul als vriend. Haar moeder vind dat geen goede relatie en probeert Paul bij haar weg te houden. Confrontaties zijn dan natuurlijk het gevolg. Maddie krijgt veel te verduren, maar ze wil absoluut nog een paar dingen doen. Omdat ze weet dat haar moeder en Paul dat onverstandig vinden, loopt ze weg zonder iemand te informeren waar ze is. Halsbrekende toeren haalt ze uit. Wordt ze nog op tijd gevonden?
Dit verhaal is geschreven in vlotte stijl. Hoewel het eigenlijk een traag verlopend verhaal is, is het nergens saai. Dat komt onder andere door de sterkte beschrijvingen van karakters en relaties. Je wordt meegenomen in de vragen die Maddie heeft ten opzichte van God: waarom ik? De moeizame relaties die ze heeft ten opzichte van haar moeder en Paul worden mooi uitgewerkt. Je voelt als het ware met haar mee. Persoonlijk vond ik zelf de afloop wat tegenvallen, in mijn ogen wordt deze er te snel even achter geplakt. Maar ik heb ook mensen gesproken die het einde juist prachtig vonden. Al met al is het boeker zeker 4 sterren waard.
Voor mij persoonlijk betekende het boek veel. Ook ik werd op 29-jarige leeftijd plots ongeneeslijk ziek. Lopend ging ik het ziekenhuis in en in de rolstoel kwam ik eruit. Multiple Sclerose, niets aan te doen... De vragen waarmee Maddie zit, zijn heel goed verwoord. Het zijn precies de vragen die in je hoofd rondtollen: ik wil nog zoveel, ik wil niet beperkt zijn, ik wil geen hulp van anderen, ik wil gewoon zijn, geen buitenbeentje, enz. En dan de geloofsvragen: Zal ik nog genezen? Is er voor mij een wonder mogelijk? De opstand tegen God: wat hebt U mij aangedaan? Waarom ik? Hier en daar heb ik dan ook best een traantje moeten laten toen ik deze roman las. Wat heeft Schalesky zich goed weten te verplaatsen in het leven van een gehandicapte.
Geef een reactie