Rosalie heeft de auto-immuunziekte SLE waardoor ze niet kan functioneren zoals ze zou willen. Als haar contract niet wordt verlengd, geeft dat een grote deuk in haar zelfvertrouwen. Ze gaat op zoek naar een nieuwe baan en de ene sollicitatie na de andere gaat de deur uit. Helaas zonder resultaat. Rosalie wordt er moedeloos van. Dan komt weduwnaar Martin op haar pad. Door het vele werk dat hij heeft, is hij weinig thuis en dat heeft gevolgen op het gedrag van zijn veertienjarige dochter en zijn elfjarige zoon. Rosalie gaat hem ‘s morgens helpen met de administratie in zijn makelaarskantoor en ‘s middags maakt ze maaltijden klaar en vangt ze de kinderen op. Er komt eindelijk weer structuur en gezelligheid in het gezin.
Hoewel Rosalie Martin niet zo graag mag omdat hij heel bot kan reageren, groeien ze in de loop van de tijd toch naar elkaar toe. Maar Rosalie denkt er niet aan om een relatie met hem te beginnen. Zeven jaar geleden is ze door een man aan de kant gezet door haar ziekte SLE. Dat heeft haar diep gekwetst en ze wil dat niet nog een keer meemaken. Martin denkt daar echter anders over...
Het boek leest als een trein. Jolanda Dijkmeijer weet de sfeer goed weer te geven. Je voelt de onmacht en frustratie van Rosalie als haar lichaam het op bepaalde momenten af laat weten. De puberbuien van Amber en de aanhankelijkheid van Dennis zijn goed weergegeven. De manier waarop Martin en Rosalie elkaar steun bieden en elkaar aanvullen op momenten dat het nodig is, zijn heel goed uitgewerkt.
Er zit diepgang in het verhaal en de Bijbelse boodschap is er op een natuurlijke manier doorheen verweven.
Het boek spreekt mij op een bijzondere manier aan, omdat ik zelf ook SLE heb. Het is heel realistisch geschreven en ik zie veel herkenning.
Kortom, het is een prachtig boek dat ik graag aanbeveel.
Geef een reactie