Sophie is jong en in rouw. Ze is erin weggezakt en zorgt al een paar weken niet goed voor zichzelf. Dan staat haar vriendin voor de deur en ze gaat niet weg voordat ze Sophies flat heeft gedaan en een keer lekker voor haar heeft gekookt. Marissa is geduldig en trouw en prikkelt Sophie om op te staan uit haar verdriet en iets te gaan ondernemen. Dat valt helemaal niet mee en de verleiding om weer terug te zakken en zich door herinneringen en pijn te laten overweldigen heel groot. Gelukkig krijgt ze van haar werkgever de ruimte om een tijd niet op het werk te hoeven zijn. Maar alles in haar flat herinnert Sophie aan haar man en ze vlucht naar haar ouders. Haar vader neemt haar mee voor een wandeling op de Veluwe, waar Sophie op een bankje een plaatje met inscriptie leest. De tekst van deze inscriptie intrigeert haar en laat haar niet los.
Met wat hulp van haar vriendinnen gaat Sophie op zoek naar het verhaal achter het plaatje op het bankje. Het brengt haar uiteindelijk in contact met een lieve oude vrouw, Lenie, die bereid is om het verhaal van het meisje in de inscriptie: Anna, te vertellen.
Deze roman is mooi opgebouwd en het trekt de lezer in de geschiedenis van de watersnoodramp van 1953. Het laat Sophie beseffen dat zoveel mensen in Nederland geliefden hebben verloren en daarna toch verder moesten met hun leven. Het helpt haar met vallen en opstaan om het harde werk van rouwen in te gaan.
Als lezer van het boek kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat alle spelers in het boek een zelfde soort gedrag en reacties vertonen als Sophie. Zwijgen, zich terugtrekken, niet willen eten, tranen wegdringen, etc. Het doet voor mij afbreuk aan het verhaal. Hoewel Anna wordt omschreven als spontaan en levendig, laat de schrijfster van het boek zelfs haar dezelfde reacties vertonen. Dat vind ik jammer. De tranen blijven het hele boek door vloeien. Dat had subtieler ingevuld kunnen worden. Het verdriet dat Sophie draagt, blijft bijna het hele boek door van dezelfde sterkte en het was mooier geweest als haar verdriet door het verhaal en de tijd heen ook was veranderd. Daarom is het besluit dat Sophie maakt aan het eind, een beetje onwerkelijk. Mooi is wel, dat het verhaal eindigt op hetzelfde bankje als waar het begon. Prachtig afgerond.
Geef een reactie