De witte anjer verwijst naar de bloem die op een bepaald moment in het verhaal een herkenningspunt is. Agnès vertelt het verhaal van de levensgeschiedenis van haar grootouders en haar ouders gedurende drie oorlogen. In het begin doet het verhaal wat eenvoudig en afstandelijk aan, pas later in het boek komt het verhaal door een verschuiving van de ene persoon naar de andere dichter bij de lezer. Na het lezen bedacht ik dat ze dat verhaal uit de tweede hand heeft gehoord, het verhaal van Robert heeft Agnés van haar vader gehoord en dat merk je in de schrijfstijl. Het is persoonlijker; heeft meer ruimte voor gevoelens en is meer gedetailleerd.
De omschrijving van de omstandigheden van mensen in twee generaties en in verschillende landen en oorlogssituaties zijn goed beschreven: je kunt je bijna in hen verplaatsen en hun manier van reageren is bij bijna elke speler logisch.
Omdat de omstandigheden en de situaties niet te sensationeel of gruwelijk geschreven zijn, is dit een boek dat ook geschikt is voor de lezers van de middelbare school. En dat zou goed zijn want zoals zowel Nederlanders als Duitsers na de oorlog naar Robert kijken en zeggen dat hij de oorlog niet heeft meegemaakt zoals zij, is een reactie die nog steeds gehoord wordt. Zijn verhaal geeft een tegenlicht in deze geschiedenis. Vaak onderbelicht in de gangbare verhalen en geschiedenislessen.
Het eind van het verhaal is een mooie afsluiting. De cirkel is rond. Het verhaal wordt niet vergeten.
De witte anjer is een boek dat tegemoetkomt aan de wensen van liefhebbers van oorlogsromans en is een verhaal dat een vergeten geschiedenis weer onder de aandacht brengt.
Geef een reactie