Osama is een elfjarige Marokkaanse jongen. Hij woont ergens in Rotterdam in de jaren zestig of zeventig van de vorige eeuw. Hij is de verteller in dit boek en de hoofdpersoon. Samen met zijn vader en moeder en buurvrouw Loes. Het lijkt een kleine wereld omdat er zoveel beperkingen zijn. Hijzelf heeft een groeistoornis, waardoor hij op zijn elfde al volwassen lijkt. Zijn ouders zijn de taal nog niet helemaal machtig of liever nog helemaal niet en praten het liefst hun eigen taal met elkaar en met hem. Maar Osama is naast lang ook erg slim en probeert in de twee werelden waar hij in woont en in de relatie met zijn ouders een eigen koers te varen. Dat levert soms trieste en soms hilarische momenten op. Hij schaamt zich, hij verkneukelt zich en hij verkreukelt zich.
De gezagsverhoudingen in het gezin liggen anders dan in de Hollandse Rotterdamse buitenwereld. Zijn ouders snappen die wereld niet goed en hij snapt niet zoveel meer van de oude Marokkaanse wereld. Als zijn vader probeert nog wat van zijn leven te maken door niet werkloos thuis te gaan zitten, maar te gaan handelen in weggegooide meubels, blijkt dat hij Osama hard nodig heeft, want Osama kan de stratengids goed lezen, hij is zogezegd de tomtom voor zijn vader. En zo groeit er een nieuwe verstandhouding tussen hem en zijn vader naarmate de handel verdergaat.
Abdelkader Benali weet als geen ander te beschrijven hoe het schuurt tussen culturen en dan met name in de harten van de mensen. Er gebeurt niet zo veel in het boek, maar o! Wat gebeurt er veel in de harten van de mensen. Hij beschrijft ook heel erg goed hoe het werkt in de maatschappij in de ontmoeting tussen mensen en iemand die anders is, in Osama’s geval dan te lang voor zijn leeftijd en hoe ongemakkelijk dat is voor hem, terwijl hij daarbij ook nog Marokkaans is, wat soms ook wel een soort handicap lijkt.
Aan het eind van het boek schijnt er een nieuwe hoop, een nieuw licht in het voortbestaan van dit gezin. Maar wat is Nederland soms vervelend voor nieuwe mensen met haar regels en bureaucratie. Ook dat laat Benali heel goed zien. En hoe vervelend is het als je niet zo veel te makken hebt en je moet toch met je kind naar het ziekenhuis en medicijnen voor hem kunnen kopen.
Geef een reactie