In 2 dagen heb ik dit boeiende boek uitgelezen. De eerste dag stopte ik nadat dochter Lieke van Sil en Gabriëlle was overleden. Dit overlijden heeft de schrijver ontzettend mooi beschreven vanuit de twee ouders. Iedere ouder beleeft het overlijden van de dochter op haar of zijn geheel eigen manier en hun liefde voor hun dochter komt bijzonder tot uiting. Ik vond het aangrijpend en moest het boek wegleggen. De dochter overlijdt in het bed van haar ouders. Het geeft op een overduidelijk heftige manier aan hoe dit overlijden invloed moest hebben op de lichamelijke intimiteit van de ouders. Dat is heel knap gedaan door de auteur. Voor mij, als moeder van mijn overleden dochter, werkte deze beschrijving als een zwaartepunt in het verhaal. Het heeft me stilgezet bij rouwverwerking van ouders, waar ik overigens nog niet zoveel over heb gelezen en waarvan ik niet weet hoe dat verloopt, ik ken alleen mijn eigen verhaal.
De polarisatie die plaatsvindt in het huwelijk van Sil en Gabriëlle vindt zijn climax in het vertrek van Sil naar Patmos, waar ze eerder een huwelijksreis hebben gehad. Dat Sil daar als eerste een meisje ziet dat sprekend zijn dochter lijkt en dat toevalligerwijs ook nog achter de balie staat van het hotel waar hij wil boeken, vind ik wat te gekunsteld. Wat ik heel mooi vind, is de ontwikkeling die vanaf dat moment in Sil plaatsvindt tegelijk met het steeds meer ontbreken van water op het eiland. De dorst naar de diepe liefde die Gabriëlle en Sil hebben gekend en die hij al zo lang moet ontberen, wordt voor hem duidelijk. Het is niet louter het ontbreken van de lichamelijke liefde, maar het inzicht over waar het in hun relatie fout is gegaan, de communicatie van hart tot hart over het overlijden van hun dochter, dat hem er toe brengt om weer in de relatie met Gabriëlle terug te komen.
De gebeurtenissen op het eiland, de dromen van Sil, het gevaar van de hunkerende mens, dat alles is door Remmelt Mastebroek ontzettend goed verteld. Ik werd in het verhaal meegenomen en ik onderging zowel de sfeer van het dorpje waar ze wonen als de sfeer van het eiland Patmos. Het wekt nieuwsgierigheid om beide plaatsen te willen bezoeken en de authenticiteit van de plaatsen te willen proeven.
Prachtig dat het goed afloopt! Het geeft stellen waarbij de lichamelijke liefde dor, ziek, stervende of dood is, hoop, veel hoop! En het geeft ze het inzicht dat beiden een stap zullen moeten doen om dingen in hun leven onder ogen te zien en te willen veranderen. Remmelt geeft heel goed aan dat daar een wilsbesluit aan vooraf gaat.
Er staan een paar slordigheidjes in het boek: Sil kruipt twee keer uit zijn slaapzak en tent in de Katwijkse duinen, en sommige woorden komen een keer te veel voor in een zin.
Geef een reactie