Het boek begint met het hartverscheurende verhaal van Bessie die in een lange rij staat met vrouwen die hun kindje af moeten staan omdat ze er zelf niet voor kunnen zorgen. Het raakt mij diep. Ik ben zelf adoptiemoeder en dit onderwerp is weer volop in het nieuws. Daardoor wachtte ik even met lezen maar dat had ik niet hoeven doen. Je hoopt met Bessie dat het na zes jaar weer goed komt maar ziet het somber uit.
Het volgende verhaal gaat over een eenzame weduwe die zich met haar dochter in huis heeft opgesloten. Een afschuwelijk trauma heeft haar angstig gemaakt. Dan komt er een kindermeisje dat alles op z’n kop zet, letterlijk.
Je kunt naar aanleiding van de flaptekst zelf een deel van het verhaal invullen maar dit adoptiedrama (anno 1754), is actueel.
De historische setting wordt goed weergegeven. Het verschil tussen gewone, arme burgers en hun wanhoop tegenover de rijke adel die ondanks dat ze geen gebrek hebben aan geld, ook hun problemen hebben. Stacey Halls heeft goed onderzoek gedaan. Ik zoek vaak op internet naar meer feiten over de dingen die in een boek genoemd worden en het blijkt te kloppen: dit gebeurde gewoon. Veel mensen leefden voor zichzelf maar een aantal probeerde het goede te doen, dokter Mead speelt deze rol overtuigend.
De gevoelens van beide vrouwen en ook van het meisje om wie alles draait klopt met mijn verwachtingen: de verwarring en de angst om kwijt te raken wat je hebt en de hoop dat je opnieuw kunt beginnen.
Er zitten spannende elementen in het verhaal die ervoor zorgen dat het een boeiend boek is. Je vraagt je als lezer af wat jij zou doen en wat het beste is voor het kind om wie alles draait.
Het einde is ontroerend, mooi en goed afgerond.
Geef een reactie