Christine Bölz is verliefd en dolgelukkig als Isaac Bauermann ook van haar houdt, ondanks dat ze uit een arm arbeidersgezin komt. Het is niet het einde van de Pruimenboom, maar het begin van het debuut van Ellen Marie Wiseman.
De liefde van Christine en Isaac wordt op de proef gesteld. Hun relatie begint namelijk in 1938 en wordt verboden door de overheid. Ze wonen ergens in Duitsland. Hij is Joods en zij een prachtig voorbeeld van een Arische schoonheid. In de eerste hoofdstukken zijn er nog geheime ontmoetingen, maar het is gevaarlijk om contact te houden en elkaar te helpen. Noodgedwongen verliezen ze elkaar uit het oog. Ondertussen beschrijft Wiseman hoe het is voor gewone Duitsers om in de oorlog verzeild te raken; hoe ze met tegenzin de Hitlergroet brengen, stiekem naar buitenlandse radio-uitzendingen luisteren, met moeite hun eten krijgen, afscheid nemen van hun geliefden die moeten vechten aan het front, geld verdienen door uniformen te herstellen en steeds weer in angst leven vanwege de bombardementen op hun stadje. In de oorlogsjaren die volgen lukt het Christine een aantal keer om Isaac te zien en te helpen, iets waar ze uiteindelijk zelf een hoge prijs voor moet betalen. Vooral als blijkt dat de oorlog niet afgelopen is wanneer Duitsland door de geallieerden wordt bevrijd.
Romans uit de Tweede Wereldoorlog zijn er genoeg. Het lijkt wel of iedereen zijn eigen verhaal eraan toe mag voegen om te kunnen onderstrepen hoe uniek het leed was dat hun is aangedaan. Ook Ellen Marie Wiseman schrijft vanuit een persoonlijke ambitie. Haar moeder groeide op in Nazi-Duitsland en haar opa werd opgeroepen voor militaire dienst. Je leest deze gebeurtenissen in de Pruimenboom. Op een of andere manier voelt het lezen van de Pruimenboom alsof er recht gedaan moet worden aan de ‘gewone’ burgers van Duitsland. Het gezin Bölz is ook slachtoffer van deze oorlog. Daarmee wordt het boek minder uniek. De gebeurtenissen die worden verteld (er wordt sowieso meer verteld dan beschreven) komen in elk oorlogsboek voor. Juist omdat Christine uiteindelijk de kant van Isaac kiest en daardoor komt op plekken die wij kennen uit andere boeken over concentratiekampen. Maar daarvoor had ik ook al moeite met het karakter van de verliefde Christine die heen en weer geslingerd wordt tussen naïeve moed en angst. De schrijfster slaagt er niet in om mij de emoties te laten voelen die zij meegemaakt moet hebben, zo clichématig is alles beschreven.
Voor mij werd de Pruimenboom pas interessant bij de laatste 100 bladzijden, als Christine weer thuiskomt. Meestal houden oorlogsboeken op bij de bevrijding, maar Wiseman laat zien dat de strijd voor gerechtigheid nog lang niet voorbij is en dat die weg ook heel eenzaam kan zijn.
Geef een reactie