Anthony Spencer is een bruut, een walgelijke man, iemand waarvan iedereen op een gegeven moment hard wegloopt. Alles is in zijn leven fout gegaan, en alles heeft hij verkeerd gedaan. Als je aan het begin van het boek De Oversteek kennis met hem maakt, dan denk je (als christen) dat jij zelf in ieder geval goed zit, zoals deze man het heeft verbruid, zo heeft haast niemand het verbruid. Het kan niet anders dan fout aflopen. Gelukkig hebben wij niets gemeen met zulke types.
Wellicht is W. Paul Young met opzet bezig geweest om zijn hoofdpersoon zo slecht mogelijk in te richten, zodat je er ademloos lezend hoe het met deze kerel gaat, met open ogen intuint. Je wordt zomaar op het verkeerde been gezet. Wat? Een hersentumor? Zou de schrijver me willen vertellen dat die de oorzaak is van alle laatstbeschreven rottigheid in het leven van deze vreselijke man? Nee, dat zou te gemakkelijk zijn en te voorspelbaar. Zo gaat het toch echt niet en weer wordt je op het verkeerde been gezet.
Wat Young doet, dat durft, denk ik, bijna niemand. Hij neemt een idee dat door heel veel christenen als gruwelijk en occult zou worden benoemd en gaat daarmee aan het werk. De ontmoetingen met Jezus, God en de Heilige Geest zijn herkenbaar vanuit het boek "De Uitnodiging", maar verder is het verhaal totaal anders, de ontwikkeling van Anthony Spencer verloopt totaal anders en de afloop wordt mooi afgerond.
Een aantal levensvragen worden in het boek uitgewerkt en doorworsteld door de hoofdpersoon. Wat is werkelijk liefde en hoe ziet zelfzucht er uit? Wat is werkelijk van waarde zowel hier op aarde als in de hemel? Een ding is wel heel duidelijk, de redding is alleen van en door God en zijn Zoon Jezus Christus.
Ik moest huilen bij het gedeelte van de tempel. Het sterven van een kind verbouwt je leven en hoe doe je het rouwproces ooit op een goede manier? Ik vroeg mij af of ik ook een ondoordringbare tempel heb gebouwd sinds mijn dochter is overleden. En dit gedeelte in het boek helpt me om er op een veilige afstand naar te kijken en toch geraakt te worden door de betekenis van deze gebeurtenis in mijn leven.
Het meest raakte me het verlangen van een zoon die van zijn demente moeder afscheid wilde nemen en dat alsnog kan doen. Ik zou heel veel dochters en zonen deze ontmoeting gunnen.
Een ontzettend mooi boek. Ik geef het vijf sterren, ondanks de 'onmogelijkheden' waarvan W. Paul Young zich bedient.
Geef een reactie