Al heel jong wordt Sally Parker "Granny" genoemd en nadat haar man gestorven is, trouwt ze met de man die haar zo noemde en zo blijft ze haar hele leven Granny. En dat is een heel leven, een lang leven. Je leeft haar leven intensief mee, doordat je haar gedachtewereld leest. Haar herinneringen, haar emoties, haar onvermogen, haar liefde en haar haat.
Dwars door haar leven heen krijg je een idee van wat het was voor de eerste Amerikanen om het nieuwe land in bezit te nemen. Het kost Granny haar alles. Haar grote liefde, haar kinderen en kleinkinderen en bijna haar leven. Voor de door de Indianen ontvoerde kleinkinderen leeft ze door en probeert hen terug te vinden.
Haar lichaam is verminkt, haar geest helder, haar emoties breekbaar en toch taai. Wonderlijk mooi heeft Arthur Japin beschreven hoe mensen naar hun vijanden kunnen kijken en hoe wreed de mensen van je eigen soort kunnen zijn en hoe zelfs je familie zich tegen je kan keren.
De schrijver heeft gedegen historisch onderzoek gedaan en de feiten heel knap verwerkt in deze roman. Het meest ontroerende gedeelte van het boek, vind ik, is wanneer Granny beseft dat ze haar kleindochter opnieuw los moet laten, maar nu uit haar eigen vrije wil.
Hoewel het de ruwheid van de cultuur weerspiegelt, is het jammer dat de schrijver zo vaak een vloek in haar gedachten en ook uit mannenmonden laat komen. Ik ervaar het als storend voor mezelf. Arthur Japin schrijft onnavolgbaar boeiend en ongelooflijk knap wisselt hij de focus van de betekenis van een moment op een kleine plaats af met een overzicht in land en tijd.
Geef een reactie