Dit boek gaat over drie vrouwen, ieder in een hele andere situatie, maar alle drie gevangen in vooroordelen, bang voor de pijn van afwijzing door anderen, maar ook voor afwijzing door zichzelf. Of van het niet doorhebben van jezelf, dat je toch wel neigt naar racistisch denken.
- Jen worstelt met het gevoel: kan ik me wel een echte moeder voelen van Jubilee, haar getraumatiseerde, geadopteerde dochter?
- Camille is de vrouw die alles geweldig voor elkaar lijkt te hebben en dan dreigt er toch een scheiding
- Anaya, de Afrikaanse juf: zij is zo gefixeerd op wat zij en haar voorouders hebben meegemaakt aan racisme, afwijzing en het zich waardeloos voelen dat zij niet doorheeft, dat zij ook slachtoffer is van haar eigen invulling, hoe zij denkt dat andere mensen denken.
Deze personen houden ons een spiegel voor, het zet je tot nadenken, hoe reageren wij, zijn wij wel empathisch? Het boek geeft je wijze levenslessen mee, bijv. om je te leren niet in boosheid te leven; te vergeven, zélfs als daar niet om gevraagd wordt, want uiteindelijk is jouw vergeving geen pardon voor de ander, maar het maakt jou zélf vrij.
Hoe meer ik gelezen had, hoe interessanter en intrigerender het verhaal werd.
Geef een reactie