De innerlijke mens

Dit boek is een vertaling van meerdere niet uitgegeven teksten van André Louf. Hij was een Westerse monnik die dertig jaar als abt in een trappistenabdij in Frans Vlaanderen diende en zijn laatste jaren als kluizenaar in de Provence leefde. Zijn teksten zijn verzameld rondom het thema ‘de innerlijke mens’. Hierin behandelt hij geen theorie of ideologie, maar neemt hij de ervaring als vertrekpunt. Je wordt meegenomen naar het innerlijke hart van de christelijke spirituele ervaring. Vanuit een dynamische visie op het geestelijke leven, ziet Louf het leven als een reis waarbij het goddelijke leven in ons moet groeien zodat het een steeds grotere plaats in onze persoonlijkheid kan innemen. Hij beschrijft een reis waarin de gelovige geconfronteerd wordt met onmacht, maar waar ook verzoening met de eigen zwakheid plaatsvindt.

Juist in de woestijn vindt de weg van bevrijding plaats. Hier wordt geleerd dat alles wat eigen is aan de mens afgestaan moet worden. We moeten loskomen van al onze onvolmaakte beelden van God, zodat Hij uiteindelijk ruimte kan krijgen in de mens. Juist daar vindt de mens zijn bestaansgrond in God. Beproeving en geboren worden horen daarom ook bij elkaar. Ook wordt benadrukt dat gelovigen zelfs al hun beelden van God kwijt kunnen raken, maar dat deze fase soms noodzakelijk is om God uiteindelijk plaats te kunnen laten innemen. En daarmee is dit boek hoopvol voor Godzoekers die hun oude tradities en beelden misschien zijn kwijtgeraakt en mogelijk ook onverschillig of apathisch zijn geworden. In zijn teksten bemoedigt hij om zonder ophouden God te verwachten op het moment die Hij alleen kent.

Loef legt daarbij God binnen in de mens – als tempel van de Heilige Geest, ontvangen bij de doop. Hij ziet dit leven daarom als een opwellende bron die moet stromen. De mens zal al zoekend de stenen die de stroom van deze bron belemmeren, moeten weghalen. Hij geeft daarbij het gebed een belangrijke plaats. Het gebed ziet hij als een voortdurend gebeuren binnen in ons, zonder inspanning van de mens. Vanuit de woestijn waar de mens een smeekbede aanheft, wordt de mens uiteindelijk een lofzang. De oude term ‘het vermorzelde hart’ wordt weer nieuw leven ingeblazen. Dit is geen hart dat stuk of afgebroken is, maar juist opengemaakt wordt, zodat de Geest zachtheid, vreugde en vrede in ons kan bewerken. Deze gaven zijn bedoeld om vrucht te dragen. We moeten daarom de vrede in de ziel bewaren zodat velen rondom ons gered zullen worden. Zo is er een wisselwerking tussen de woestijn en de menigte. De kerk kan de menigte niet in de steek laten, maar evenmin de woestijn negeren. En zo wordt een oude vertrouwde term voorzien van een nieuwe apostolische inhoud.

De teksten zijn door de vertaler Charles Wright als een mooi geheel samengesteld. Hoewel de ervaringen regelmatig vanuit het monastieke leven beschreven worden, is de inhoud voor een lezer die niet thuis is in deze wereld toch als een schat die raakt aan het diepste wezen van elke christen. Het geheel is een waardevolle oproep om te groeien in de christelijke spirituele ervaring. En tegelijkertijd zal de lezer met een bevindelijke achtergrond hierin veel herkenning kunnen vinden.

De vertaling had hier en daar wel wat beter gekund. Regelmatig klopt de grammatica niet, wat soms een lichte verwarring kan geven, maar dat doet absoluut niets af aan de inhoud.

Het geheel is een prachtige getuigenis van ‘Mijn genade is u genoeg; want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.’