Babah Tarawally beschrijft het verblijf van een jonge Sierra Leonees in een asielzoekerscentrum in ons land. Hij heet Ilaja en is verliefd op een meisje dat hij via een datingsite heeft gevonden.
Een zin is me erg bijgebleven. De vrijheid in het AZC is erger dan een gevangenis. Er is geen structuur zoals in een gevangenis. Je mag staan en gaan waar je wilt, als je je stempeltje op een bepaalde dag maar wel haalt. Voor de rest is het om het even of je eet of niet, slaapt of niet. Er is werkelijk niets anders te doen dan wachten en dat is gekmakend.
Maar Ilaja wil graag vooruit en probeert wat Nederlands te leren. ‘Zijn’ meisje te ontmoeten. De procedures te verhaasten door contact met een goddelijke middelaar. Zijn advocaat te bellen wanneer hij een maas in de wet ziet. Dat pleit voor hem.
Maar zoals zo veel mannen uit landen verderop is hij niet bestand tegen de hoerenbuurt en als ik zijn eerlijke verslag lees, schaam ik me kapot voor mijn eigen land. En nergens worden naast de letterlijk en figuurlijke goedkoopte gerept over de gezondheidsprijs die hoerenlopers en hoeren vaak moeten betalen voor deze praktijk. Ook schaam ik me voor dit meisje dat hij echt ontmoet en voor wie hij belangrijk is zolang hij ‘gered’ moet worden. Ze heeft geen respect voor haar vader noch haar vriend en dumpt hem zodra er een andere asielzoeker ‘gered’ moet worden.
Ik gun het veel vrouwen dat ze dit boek lezen en erover nadenken over hoe ze zich kleden en hoe ze zich gedragen binnen onze multiculturele sferen.
Overigens heeft dit verhaal een schokkend einde. Wat doen wij weinig moeite om mensen uit een ander land goed te begrijpen. We zijn werkelijk te naïef.
De seks is onverbloemd beschreven. Ontnuchterend wanneer je romantiek zoekt of wilt dat deze jongen de mooie weg van de allesomvattende en niet de egocentrische liefde vindt.
De hardheid van de oorlog wordt ook onverhuld beschreven. Dit kan schokkend zijn voor de lezer.
Geef een reactie