Een gelijkenis over geluk
Deze prachtige gelijkenis begint met: “Als hij had geweten dat hij dood zou gaan, zou Harry Goldman deze dag waarschijnlijk anders hebben ingevuld.” Ik vroeg me direct af wat de inhoud van dit verhaal zou zijn als het begint met de dood van iemand. Dan moet het óf over het verleden gaan, óf over het leven van iemand anders, die iets met de overledene heeft gehad. Maar niets van dit alles is waar. Het is dan ook niet voor niets een gelijkenis. Een verhaal dat inderdaad ontzettend veel gelijkenis vertoont. Gelijkenis met ons eigen leven.
Dit verhaal kon ik niet wegleggen. Ik heb het in één adem, en dat is bij mij ongeveer twee dagen, in de pauzes gelezen. Sommige dingen zul je als lezer direct herkennen, maar sommige wat minder snel of pas veel later of je ontdekt pas de werkelijkheden in de gelijkenis in de pas met de hoofdpersoon. Op zich maakt dat het verhaal nooit minder lezenswaardig.
Het verhaal is een aangrijpend avontuur en vertelt over het bijna ongrijpbare feit dat Gods liefde werkelijk alles overstijgt. De reddende liefde van God is immens, niet te bevatten, zo vol geduld en zelfbeheersing. En is meer in overeenstemming met zijn gerechtigheid dan wat ook. Harry Goldman beleeft iets dat ieder zelf moet lezen en wellicht zou moeten herlezen. Dit soort literatuur is het waard om in het verplichte lespakket van middelbare scholen te zitten, omdat het alles aansnijdt wat de moeite waard is en mensen echt laat nadenken over de werkelijke zin van het bestaan.
Dat neemt niet weg dat het avontuur dat Harry Goldman doormaakt bijzonder pijnlijk is, zowel tijdens zijn leven als na zijn sterven. En misschien moet het daarom in het leespakket van veel oudere mensen zitten. Mensen die die levenspijn begrijpen en de pijn van het sterven al ervaren en zelfs al dingen zien van de pijn na het sterven. Wat David Rhodes heeft geschreven is onvergelijkelijk, hoewel het parallellen vertoont met het werk van W. Paul Young “De uitnodiging” (The shack).
Geef een reactie