De titel “De boekenfluisteraar” klinkt wat geheimzinnig. “Der Buchspazierer” zoals de oorspronkelijke titel is, is een betere vlag die de lading denkt. Elke dag loopt Carl door zijn stad langs een aantal klanten van de boekhandel om boeken te bezorgen. Alleen is hij al met pensioen en vindt de dochter van de vorige eigenaar, waardoor Carl ooit in dienst is genomen, dat hij ermee moet stoppen. Ze gedoogt zijn dagelijkse binnenkomst omdat haar vader nog leeft. Maar ze weten allebei dat als de man sterft, zij hem eruit zal gooien. Het onvermijdelijke gebeurt maar Carl kan niet stoppen met boeken bezorgen en geeft zijn hele bezit uit aan boeken om ze maar te kunnen bezorgen. Het verhaal zou triest zijn afgelopen als Sascha niet met hem was gaan meelopen tijdens zijn ronde.
“De boekenfluisteraar” heeft de warmte van een kerstverhaal en sommige zinnen laten je glimlachen. “Als je een bank zou kunnen bekleden met de klank van een stem, dan moest je die van deze man gebruiken”, vond ik een van die zinnen. “De boeken wilden keer op keer door hem worden gelezen, net zoals parels willen worden gedragen omdat ze dan mooier worden”. En: “Het leek alsof er in de boekband van zijn leven niet veel papier meer over was”.
“De boekenfluisteraar” is een boek dat ik zou willen voorlezen aan wie het maar wil horen. Ik wil het houden omdat het zo prachtig is gebonden en de omslag zo mooi is vormgegeven. Dit boek voelt zelfs als de liefde die erin wordt beschreven.
Geef een reactie