Dit vervolg op het boek ‘In het land van de Koraalboom’ is prima zelfstandig te lezen. Drie families trekken vanuit Duitsland naar Argentinië, in de hoop daar een beter leven op te bouwen. Annelie gaat om er te trouwen met een man die ze nog niet kent. Zij en haar dochter Mina staan het meest centraal in het boek. Dan is daar Arthur, die meteen na aankomst zijn verloofde kwijtraakt. Bij Victoria en Anna gaat het pad ook niet over rozen. Het is maar goed dat voor in het boek de personages en families beschreven worden, want er zijn nog zo veel ‘bijpersonages’ dat je de draad bijna kwijtraakt.
Het leven in Argentinië rond 1880 blijkt heel ingewikkeld te zijn. De macht van de sterkste geldt er en van een overheid die zaken regelt is geen sprake. Dit leidt tot veel geweld, waarmee alle personages te maken krijgen. Ook is men ervan overtuigd dat de blanke bevolking superieur is ten opzichte van de Indiaanse oorspronkelijke bevolking, wat veel discriminatie tot gevolg heeft, ja, zelfs pogingen van uitroeiing. Bovendien zijn de meeste mannen bruut en grof tegenover vrouwen. Er is veel sprake van prostitutie, ook Annelie en Mina krijgen daarmee te maken. Na honderden pagina’s vol moorden, seks, verkrachting, discriminatie, loopt het verhaal toch nog goed af. Maar ik miste af en toe een rustpunt in het verhaal, het is echt een aaneenrijging van akeligheden.
Hoewel de auteur Argentinië zelf kent, zijn de beschrijvingen van natuur, omgeving en de wereld in de negentiende eeuw vlak. Je wordt niet meegesleept in het verhaal, maar staat er als een bezoeker van veraf tegenover. Dat is het eerste probleem dat ik met dit boek ervoer. Om zo te zeggen: het komt niet binnen. Daardoor duurde het ook lang voor ik het boek uithad, het was niet aantrekkelijk genoeg. Het tweede probleem is het aantal personages. Voorin worden weliswaar alle personen genoemd, inclusief hun familieverhoudingen, maar in het boek duurt het lang voordat je gewoon door kunt lezen zonder terug te grijpen op die lijst met namen. Als je een paarhonderd bladzijden verder bent, worden de verhalen beter. Toch moet ik het helaas een matig boek noemen. Vergelijkbare auteurs zoals Santa Montifiore of Sarah Lark zijn dan eerder aan te bevelen.
Geef een reactie