Op haar zesde jaar ging de slechtziende Mieke naar een blindeninstituut waar strenge nonnen de leiding hadden. Mieke kreeg heimwee, maar toen ze huilde werd ze afgestraft, want: ‘Dankbare kinderen huilen niet’. Zuster Adelata was de strengste zuster. Zelfs een pop uitkleden mocht niet, want bloot was niet netjes. Wat wel bloot moest waren de billen, als de kinderen voor straf met een kleerhanger een pak slaag kregen. Op de slaapzaal moest het stil zijn en een kind dat hardop droomde, kreeg ervan langs met de kleerhanger.
Mieke hield het meest van zuster Josepha, hoewel zij ook erg boos kon worden. Ze bleef tot haar tienertijd op het internaat. Doordat haar vriendinnen het internaat verlieten en zijzelf slecht kon leren, werd ze pessimistisch en droomde ze niet meer van mooie dingen die toch nooit zouden gebeuren. Niemand zou met haar willen trouwen vanwege haar witte huidskleur en haar slechte ogen. Toen nam ze een dramatisch besluit.
Dit boek geeft een realistisch beeld van het leven in een internaat in de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw. Vanuit het ik-perspectief van Mieke leeft de lezer mee met haar gevoelens van heimwee en verdriet, maar ook met de lol die ze heeft met haar vriendinnen. Het boek is vlot geschreven en bestaat uit afgeronde hoofdstukken. Het is wel jammer dat je dan wilt weten hoe iets verdergaat, maar daar komt de auteur niet meer op terug. Het eind vind ik teleurstellend; ik had iets anders verwacht.
Geef een reactie