Wijnberg is de 65 gepasseerd, maar is het werken nog lang niet zat. “Anders zou ik met kapot vervelen.” In dit boek vertelt hij niet alleen over de patiënten die hij onder ogen krijgt, maar ook over zichzelf. En dat alles in een heel vlot leesbaar dagboek.
De auteur werkt graag met humor. Je merkt dat hij dat ook in zijn praktijk doet. Bovendien is zijn houding vaak provocatief. Dat gebruikt hij heel bewust om zijn patiënten een reactie te ontlokken. Deze reacties worden beschreven in duidelijke dialogen. Ze zijn leuk om te lezen, maar ik kan me indenken dat er patiënten zijn bij wie het irritatie opwekt. Zelf ziet hij veel in provocatief werken en heeft daar zelfs een specialisatie van gemaakt waarover hij ook lezingen geeft.
Eerlijk is Jeffrey Wijnberg over de sleur die er soms in het werk zit. Altijd maar weer relatieproblemen; steeds weer de vrouw die haar man in therapie wil hebben; de zoveelste depressie. Toch ziet hij zijn werk als divers: behandelen, schrijven en doceren. Daarin zit voldoende afwisseling. Ook merk je dat zijn belangstelling voor van alles groot is. Hij is nog niet uitgeleerd en uitgeleefd, vindt het fijn om zijn kennis door te geven aan leergierige studenten. Grappig zijn de dingen uit het gewone leven: hoe de auteur geniet van voetbal, lekker eten, samen zijn met vrienden en een vogelpaartje dat nestelt in zijn tuin.
Dit boek is goed leesbaar voor iedereen. Niet alleen voor mensen die speciale belangstelling hebben voor psychologie, maar voor iedereen die interesse heeft in mensen. Laagdrempelig, gezellig geschreven, en daarnaast heel boeiend om te zien hoe deze psycholoog in het leven staat. Het probleem van de moderne mens is Wijnberg niet vreemd. Hij klaagt in het boek over het niet nakomen van afspraken. Mensen doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Voor hem is het een ergernis. Hij brengt dit dan ook meerdere malen naar voren. Misschien een volgend boekidee voor deze auteur/psycholoog: de hectische mens.
Geef een reactie